Job in de wadwachtershut - Dag 1, De stilte

Wie mij kent weet hoe graag ik aan het woord ben. De eerste avond in de Pipowagen bij De Schorren/ Utopia is het dus erg stil. 

Nadat rond half tien de laatste diehard vogelaars vertrokken, zijn de enige aanspreekpunten de schapen en de vogels. Die laatste zijn helaas nog liever aan het woord dan ikzelf. In het ideaalbeeld zag ik mijzelf als een soort Jan Wolkers tijdens één van zijn avonturen op Rottum. Mijmerend in mijn eigen gedachten, terwijl ik de prachtigste bestsellers schreef. De realiteit is een bombardement aan Whatsapberichten richting vrienden. Ook een derde Facebookstatus is al online. Voor de duidelijkheid: het is hier half elf en ik ben naar de Dodenherdenking geweest: ik zit hier dus nog geen twee uur alleen.

Nou ben ik thuis vaak genoeg alleen. De televisie staat aan en ik hang onderuit gezakt op de bank. Het enige geluid dat ik hier hoor is de wind tegen de wagen en het getik van mijn vingers op de laptop. Door dit alles heen hoor ik de grote stern. Er zijn er hier 3.000 op een populatie van 12.000 in heel Europa. Denk nou niet dat ik het dier herkend zou hebben, dit heb ik mij vanmiddag laten vertellen. Ik leer dus al iets. Een vogel die ik wel direct herkende was de lepelaar. Zeldzaam? Vast net zo zeldzaam als de ooievaar in de omgeving van Zwolle. Je struikelt er nog net niet over. Alleen vanmiddag zaten er al acht in de wateren van Utopia. 

Ik doe zo het licht uit. Vogelaars schijnen vroeg te komen en ik wil mijn bezoek niet in mijn boxershort begroeten. Nog snel even de telefoon aan de lader. Zo stoer als Jan Wolkers ben ik namelijk nog lang niet.

Naschrift:
Namens de Texelse Courant zit ik van maandag tot en met zaterdag alleen in de wadwachtershut van Natuurmonumenten. Ik hoop iedere dag een blog te kunnen schrijven over de gebeurtenissen hier en de gesprekken met toeristen. Foto's hoop ik morgen te kunnen plaatsen. Het uploaden gaat wat lastig vanaf hier.