Ademhalen

Afgelopen zaterdag was het zover, de mondkapjes mochten thuisblijven. Die dag ging ik heel even met een vriendin het dorp in en bij weggaan twijfelden we toch nog of we ons mondkapje thuis konden laten of niet. Schouderophalend keek ik haar aan. 

Voor de zekerheid ging hij de tas maar in. Zij had zo’n wasbare en ik een wegwerp. Hoewel ik het idee had dat ze meer voor de vorm waren dan dat het nut had, heb ik ze toch braaf gedragen. Iets in mij vond het onzin en wilde er niet in meegaan, maar je wil ook niet een boete van €95, dat geld kan ik nou eenmaal beter gebruiken als student zijnde. Dit gaf mij een naar gevoel, want ik voelde mij oprecht een schaap. 

Een mondkapje heeft een positief effect wanneer het juist wordt toegepast, maar dat is bijna niet na te leven wanneer je het na elke verkeerde aanraking moet vervangen. Laat ik maar niet beginnen over het afval wat het oplevert.

Eenmaal in het dorp was het een drukte van jewelste, dit had ik kunnen zien aankomen, maar ik heb er na een week thuis studeren totaal niet bij stil gestaan dat andere mensen dan ook vrij zijn en weekend vieren.

Je zou zeggen: gezellig, ik dacht eigenlijk alleen maar: ja zie je, maatregelen weg en iedereen gaat weer als mieren door elkaar lopen. Hoewel ik het niet kan ruiken, nam ik aan dat het om een groot deel toeristen ging aangezien ze totaal geen haast hadden en het eruit zag alsof ze winkels als C&A en de HEMA nog nooit hadden gezien. Dat er eigenlijk best grappig uit zag.

Op het moment dat we een winkeltje binnenstapten keken we elkaar echt even aan. Het was heel raar om zonder mondkapje daar te staan of überhaupt weer in een winkel te zijn. De afgelopen maanden heb ik zelf zo veel mogelijk winkels vermeden, omdat het niet verstandig was de drukte op te zoeken. Nu waren de winkels en de terrassen weer open, zo raar. Het was wel een fijn gezicht, want hoe geweldig is het dat iedereen weer achter de kassa mag staan of weer drinken naar tafels mag brengen, weer je beroep uitoefenen en niet dagen alleen binnen zitten en de verf van je muur kijken. 

Bijna zeven maanden was het verplicht om een mondkapje te dragen en niet alleen mentaal had ik er last van, maar ook fysiek. Daar was ik niet de enige in. Tijdens mijn bijbaantje moest ik de hele dag een mondkapje dragen en van het idee alleen al krijg ik weer uitslag. De hele dag je eigen adem in ademen en laten broeien op je gezicht. Mijn wangen vonden het maar niks. Het voordeel was dat ik het nog een beetje kon afschuiven op mijn jonge leeftijd en dat het er dan bij hoort; uitslag en plekjes, maar jeetje wat zullen die mensen die vijf dagen in de week de hele dag lang zo’n ding moesten dragen er last van hebben gehad. Het was echt een opluchting dat het op werk niet meer hoeft en dan toch is het raar. Ik ben gewend om soms drie keer te moeten vragen wat mevrouw nou precies wil bestellen of om te vragen of meneer alstublieft een mondkapje wil dragen.

Nu kunnen we weer naar elkaar glimlachen en opgelucht ademhalen.