Van waar ik bromde, naar waar ik woonde

Texel, we waren er elk jaar geweest. Ik was twaalf jaar, dus dat zou dan zo ongeveer elf keer geweest zijn. Elke keer genieten van de regen die op de tent klettert en elke keer het avondeten maken op een klein kookstelletje met alle boerenproducten die we hadden bemachtigd. Het was bijzonder dat een plek zo dichtbij, zo erg als vakantie voelde.

En die plek werd ineens mijn nieuwe thuisbasis. Met een neutraal gevoel en bijna al mijn spullen vertrokken we naar Texel en dezelfde dag nog kon ik horen hoe stil de nacht was. Vroeger liepen er soms wat hangjongeren langs ons huis, was er hier en daar een feestje en hoorde je de buurvrouw zingen. Maar, hier is het stil. Je hoort hier geen auto’s ver op de achtergrond, die zich naar hun plekje in de nacht begeven. Hier is het ‘even langs het gordijntje kijken wie er nou langsrijdt’.

Dat was gek, want waar ik vandaan kom (een klein stadje zo’n 15 minuten van Amsterdam) kende je niet iedereen. Op een ‘goede’ dag kwam ik zo’n vier bekenden tegen. Dan kwam ik thuis en zei ik op een enthousiaste toon: “Pap, ik kwam die, die, die én die tegen”. Toen ik al even op Texel had gewoond, merkte ik al snel dat (echt bijna) iedereen elkaar kent. Na wat inburgeren, zei ik zo gedag tegen een stuk of tien mensen die ik kende, en dat alleen nog maar op de weg naar school. Dat veel mensen mij kenden en de meeste wisten wat je deed als je iets geks deed, dat zat mij dwars. Maar een tijd later begon ik te leren om mij niks aan te trekken van wat mensen er van vinden wat ik allemaal doe. Ik genoot van de Texelse cultuur en maakte van de nadelen, mijn voordelen.

Ook merkte ik dat mensen elkaar graag helpen op Texel. Zo liep ik een keer door Oosterend en kwam ik een, voor mij vage, bekende tegen. Ik vertelde dat ik een ei nodig had, dat er geen ei meer te vinden was bij de boerenkraampjes en ik mocht gelijk meelopen naar haar koelkast om het beste eitje uit te zoeken. Ik stond perplex. Net als dat je op Texel gewoon bij een bekende naar binnen mag lopen via de achterdeur. Dat had in mijn kleine stadje waarschijnlijk geleid tot gekke blikken, als de deur al van het slot zou zijn.

Dat verhuizen bezorgde mij zeker een cultuurshock, al leerde ik daar gelukkig iets moois van te maken. De stille nachten, fijne mensen en boerenproducten werden mijn nieuwe thuis, maar toch zal ik van de plek waar ik getogen ben, nooit minder kunnen genieten.