Bestuurder in coronatijd - Coronakilo’s

Als er een woord dit jaar aan de nieuwe Dikke van Dale toegevoegd kan worden, dan is het volgens mij coronakilo’s. Wie heeft er geen last van. Ik in ieder geval wel. Maar daar kwam ik pas enkele weken geleden achter.

Door mijn activiteiten op wandelgebied, fietsgebied en bootcamp dacht ik dat ik geen last zou krijgen van lichte groeistuipen. Niet in de lengte overigens, maar wel in de breedte. Ik had al een jaar niet op de weegschaal gestaan. Toen ik dat wel deed, was de schrik groot. Ik was weer op mijn oude gewicht. Even voor de duidelijkheid: dat was voordat ik 15 jaar geleden met hulp van een arts een ander voedingspatroon was gaan volgen met het doel om fitter te kunnen zijn. In dat toenmalige voedingspatroon van de arts zaten geen mergpijpjes (de grote welteverstaan), kano’s, glace’s (ik noem dat roze koeken), chocolade en salmiakballen. Sinds ik vanaf maart vorig jaar thuis werk aan de keukentafel is het snoepen er langzamerhand in geslopen. De koffie smaakt altijd beter als er een koekje bij gesnoept kan worden. Of na het eten een heerlijke kom met vla. En ’s avonds voor de buis een stukje chocolade. Ook als mijn zoon na het werk ’s avonds om half tien thuis komt, doen we samen nog even een biertje. Liefst een Texels donker biertje om van te genieten en daarna de dag met hem door te nemen. De een groeit er bijna niet van, de ander twee keer zo hard. Ik behoor overigens tot de laatste categorie.

In Corona haal je ook weleens eten buiten de deur. Dat gaat overigens ook niet altijd zonder slag of stoot. Het is mij gebeurd dat ik na de telefonische reservering het diner bij een restaurant had opgehaald en nog geen vijf minuten later lag alles op straat. Ik hield de tas omhoog toen ik op de terugweg naar huis de eigenaar van het restaurant tegenkwam in de auto. Op dat moment begaf de bodem van de tas het en had ik letterlijk ‘streetfood’. Tot overmaat van ramp reed de restauranteigenaar pardoes over het voedsel heen zonder daar zelf erg in te hebben. Gelukkig was alles goed verpakt, maar had ik thuis natuurlijk wel wat uit te leggen…

Maar terugkomend op de coronakilo’s. De koeken in de kast liggen er alleen nog voor de gasten, geen chocolade meer voor mij en het voedingspatroon flink aangepast. Ik eet niet meer dan nodig is. Ik heb gelukkig (nog) geen zware afkickverschijnselen. Een tussendoortjes omdat het lekker is, kan ik weerstaan. En het helpt. De meter van de weegschaal gaat weer de goede kant op. Alleen in de weekenden mag ik ‘spijbelen’, vind ik zelf. Niet overmatig, wel een beetje.

Net het nieuws vernomen dat de terrassen weer gedeeltelijk open mogen en als deze column wordt gepubliceerd zijn ze al twee dagen open. Ik hoop dat we straks met zijn allen langzaamaan terug kunnen naar een normale samenleving. Maar wat is normaal tegenwoordig. Het zal voor ons allemaal natuurlijk weer enorm wennen zijn, Dat we weer gezellig dingen met elkaar kunnen doen. Bij vrienden langs, in groepen kunnen sporten, rondvaartochten maken vanuit Oudeschild, voetbalwedstrijden bezoeken en natuurlijk op het terras. Maar voor mij zal het de eerste maand geen biertjes zijn (denk ik), maar waarschijnlijk appelsap. Wel Texels natuurlijk!

Edo Kooiman