Met open armen...

Het was weer eens raak van de week op 'Texel is mijn eiland want...' U weet wel, die Facebookgroep waar regelmatig leuke foto's gedeeld worden, maar waar vooral gekibbeld wordt over helemaal niets. Deze week was het weer tijd voor één van de favoriete onderwerpen: 'de import-Texelaar of import-Tesselaar'. Alleen de schrijfwijze is al stof genoeg voor een halve burgeroorlog.

Ene Martijn van Eck vertelde over het feit dat hij misschien op Texel kwam wonen en wilde daar wat meer over weten. Niets mis mee zou je zeggen. Leuk, jong volk. Direct binnenhalen. Ik hoop dat hij na de discussie nog durft. "Aansluiten is goed, maar dring je niet op. En weet niet alles beter" en "Ik hoorde laatst weer een verhaal over het gedrag van 'nieuwe Texelaars'. Ze bedoelen het hopelijk goed, maar zo moeten ze het niet aanpakken." Je moet als overkanter blijkbaar dolblij zijn als ze je hier toelaten. 

Ik snap het punt van de reactie hoor, begrijp me niet verkeerd. Ik was één van die 'gelukszoekers' die hier aanspoelde. Ik was gevlucht vanuit het Groningse aardbevingsgebied en zocht hier asiel. Dat ging niet zonder slag of stoot. Ik wist een boze menigte te creëren in De Koog toen ik het dorp vergeleek met een spookdorp waar een paar laatste mensen de trein gemist hadden. Dat verhaal is bekend en hoeven we verder niet weer op te rakelen. Het punt is dat ik nog geen notie had van hoe het werkte in een kleine gemeenschap en dat juist die stille tijd heerlijk is omdat je tijd voor elkaar hebt. Ik kwam hier werken in oktober 2011, toen was oktober nog stil. Die ontwikkeling gaat dus ook lekker door.

Inmiddels houd ik van De Koog en weet ik er mijn weg te vinden. Ik ben actief in de dorpscommissie van het dorp en begeef mij veelal in het dorpsleven. Mijn integratie is redelijk geslaagd. Als Texelaar met een migratie-achtergrond zijn mijn roots nog goed te horen en daar wordt wel eens de spot meegedreven. Zeker na een weekend naar het thuisland in Groningen wordt de 'e' weer ingeslikt en is de k weer een K. Maar laten we niet vergeten dat de helft van dit eiland - zo niet meer - bestaat uit import, mede gecreëerd door Texelse mannen en vrouwen die hun partner van de overkant haalden. En is dat erg? Als de Tesselaars - ik wissel het maar een beetje af om ruzie te voorkomen - zich alleen maar onderling voortplantten, werd het een enge bedoeling. Kruisbestuiving zorgt alleen maar voor een sterker ras volgens mij. Bovendien: kenmerkt de Texelaar zich ook niet door zijn gastvrijheid? Dat iemand hier dan wel mag komen wonen, maar zich dan eigenlijk nergens mee mag bemoeien, lijkt me een matige ontwikkeling. Volgens mij kunnen Texelaars en niet-Texelaars uitstekend samen.

Ik durf nog een stap verder te gaan: zonder import stond het eiland er een stuk slechter voor. Als je kijkt naar de rol van de gelukszoekers binnen het verenigingsleven mag je blij zijn. Ik kan tal van nieuwe Texelaars bedenken die meer hebben toegevoegd dan sommige raszuivere Tesselaars. Je mag dan ook hopen dat ze blijven komen. Het liefst wel jonge gezinnen. Verwelkom ze met open armen of zeur niet als je straks naar de overkant moet als je oud bent en er hier niemand is om voor je te zorgen! Ik denk ook dat er geen probleem is, dit leuke volkje heeft doorgaans een grote mond, maar als het er op aankomt zijn ze hartstikke lief. Ze zijn alleen soms wennen, maar ja... dat was wederzijds denk ik..... 

Job Schepers

De blogs worden geschreven op persoonlijke titel en vallen buiten de verantwoordelijkheid van de redactie. Het zijn geen journalistieke producties, maar stukken gevormd vanuit mijn mening. Ik ga graag de dialoog aan. Dat kan via Facebook onder het bericht, maar ook via de mail. Ik probeer altijd overal op te antwoorden.