"Dirk haalde zorgen bij je weg"
“Ik heb iets tegen mensen die alleen maar langs de zijlijn staan te blèren. Lever geen kritiek, maar oplossingen, zou ik zeggen.” Dirk Vinke, die vorige week op 76-jarige leeftijd overleed, was vrijwilliger uit overtuiging.
“Ik heb jarenlang aan sport gedaan. Daarbij was ik consument. Ik maakte gebruik van het werk dat organisatoren deden. Toen ik wat minder ging sporten, vond ik dat ik zelf mijn bijdrage moest leveren en ben ik vrijwilliger geworden”, vertelde Dirk Vinke in 2019 over zijn drijfveren. Hij deed dat in het boek Een geweldig cadeau aan de Texelse samenleving, verschenen bij het vijftienjarig bestaan van het Texelfonds, waarvan hij uiteindelijk twaalf jaar penningmeester was.
Hij was het type vrijwilliger dat je er graag bij had in je bestuur. “Als ik aan Dirk denk, denk ik niet aan problemen, maar alleen aan oplossingen. Die hij vervolgens ook zelf hielp realiseren”, vertelt Jan Beijert. Als voorzitter zat hij jarenlang met hem in het bestuur van het Texelfonds en sinds vorig jaar ook in dat van museum Waelstee. Hij vroeg hem er zelf bij, vlak nadat Dirk afscheid had genomen van het Texelfonds. “Dirk was altijd positief, altijd enthousiast en altijd bereikbaar.”
Eigen computerprogramma
Op allerlei vlakken leverde Vinke een belangrijke bijdrage. “Voor het Texelfonds schreef Dirk een eigen computerprogramma, waardoor we de financiële situatie altijd direct en tot op de cent nauwkeurig in beeld hadden. Hoeveel geld bezat het fonds? Hoeveel was er betaald? Aan welke projecten? Dat is zo belangrijk. Als je het intern op orde hebt, kun je je tijd en energie op andere zaken richten. Dat is bij Waelstee nu ook weer zo. Tot en met zaterdag, de dag voor hij stierf, was het financiële overzicht compleet. Dirk haalde zorgen bij je weg.”
Regelmatig sporten om fit te blijven, dat is pas met onze generatie begonnen”
Dirk Vinke werd op 29 april 1947 geboren in Den Burg, waar zijn vader en moeder in de Weststraat een schoonmaakbedrijf hadden. Het bedrijf werd later voortgezet door zijn broer Ko, maar ook zelf was Dirk er als jongeman een tijdje werkzaam. “Hij kon nog altijd goed ramen zemen, vertelde hij altijd trots”, lacht dochter Natalie.
Zijn dochter typeert hem als gedreven en nieuwsgierig, ‘in de goede zin van het woord’. “Mijn vader was heel breed georiënteerd, een wandelende Wikipedia. Planeten, sterren, hij wist heel veel. Als we op zondag door het bos wandelden, kregen we onderweg uitleg over bomen en planten. In de Texelse Courant heeft hij een rubriek gehad waarin hij het weer uitlegde. Ik weet nog dat de tsunami plaatsvond. Wij begrepen er niks van, maar mijn vader kon met behulp van een bakje water precies uitleggen wat er was gebeurd. Zijn kennis van computers had hij zichzelf eigengemaakt. Dagenlang was hij bezig om nieuwe databases te bouwen. Als dat was gelukt, was hij apetrots.”
Samen met Els Witte kreeg Dirk ook een zoon: Jordy. Met hem deelde hij de liefde voor sport en vooral voor het wielrennen. Gevraagd naar de eerste woorden die hem te binnen schieten, antwoordt Jordy: “Precies, correct en attent. Hij was mijn voorbeeld. Hij maakte zijn fiets na afloop altijd schoon. Ik ook. En we houden van een opgeruimde werkbank. Dat is een bepaalde eigenschap.” Daarnaast was zijn vader zeer betrokken. “Hij was trots op me, mijn trouwste supporter. Eerst met fietsen, wat natuurlijk ook zijn sport was. Maar later stond hij ook met hardlopen altijd langs de kant.”
Achttien jaar lang was Dirk stuurman bij TESO, waarna hij het werk op de brug in 1988 verruilde voor een baan op kantoor bij de veerdienst. “Werken op de computer vond ik gelijk prachtig. Ik hield me onder meer bezig met de dienstroosters. Die stonden vroeger in een paar dikke mappen. Die heb ik teruggebracht tot één A4’tje. Ik ben best creatief, al zeg ik het zelf. Later heb ik ook de database van het eerste Texelse telefoonboekje gemaakt”, vertelde Dirk in het jubileumboek van het Texelfonds. Ook de wielerwereld profiteerde van zijn kennis van computers. “Ik weet hoe sporters zijn. Die kunnen niet wachten op de uitslagen. Ik vond het een sport ze bijna direct na afloop online te hebben.”
Sportman van het jaar
In 2011 werd Dirk genomineerd voor de prijs van Texels sportman van het jaar. Onnodig, vond hij zelf, want hij was toen al lang niet meer op wedstrijdniveau actief. Bij die gelegenheid vertelde hij de Texelse Courant dat zijn hart altijd bij het wielrennen had gelegen. Omdat er op Texel nog geen vereniging was, werd hij halverwege de jaren zestig lid van DOK in Den Helder. “Dat was niet normaal hoor. Je had je werk en dat was het dan. Als sporter viel je op. Regelmatig sporten om fit te blijven, dat is pas met onze generatie begonnen.”
Dirk was een verdienstelijk renner, maar omdat hij in de eindsprint niet een van de snelsten was, won hij zelden. “Ik was tevreden met een goede klassering. Dat is ook een reden dat ik al snel in het organiserende werk ben gestapt.” Toch herinnert wielervriend Leen van Elk zich dat Dirk ook bijzonder fanatiek was. “Dirk was iemand van de nieuwste snufjes en van de details. Hij reed al heel vroeg met een hartslagmeter. En in zijn versnellingsblad boorde hij kleine gaatjes, om maar zo min mogelijk gewicht te hoeven meenemen.”
Samen met onder anderen Hans Koorn en Simon Appel stond Dirk aan de basis van Wielervereniging Texel, in 1972 opgericht in het toenmalige café Olympic, waar nu de apotheek zit. In de loop der jaren zou hij talloze functies vervullen. Veel tijd stak hij in de organisatie van het Noord-Hollands kampioenschap tijdrijden voor recreanten, in wielertermen vrije renners genoemd, dat later uitgroeide tot het nationaal kampioenschap.
Samen met Simon Appel stond hij ook aan de basis van de triatlonafdeling. “Om er te kunnen trainen zette Dirk een kortingsregeling op voor gebruik van zwembad Calluna en de atletiekbaan. Ook hebben we een toerafdeling opgericht. Die heeft maar kort bestaan, want er kwam onenigheid. Wat Dirk zeer betreurde, want hij vond dat je maar beter kon samenwerken. Gelukkig kwam het later allemaal nog goed. In 2010 gingen Wielervereniging Texel, Toerclub Taxi 312000 en De Vrije Rijders op in één nieuwe organisatie: Wielersport Texel.”
Secuur, welhaast professioneel
Vinke en Appel trokken veel samen op. “Dirk was zeer serieus, financieel erg goed onderlegd en een sociale man. Hij had zijn mening en ging de discussie niet uit de weg. Zo hoort het ook, op die manier kom je verder. Aan de andere kant, als de rest iets anders vond, dan legde hij zich daarbij neer en ging hij zonder morren met de meerderheid mee.”
Bij zijn afscheid in 2014 schreef de Texelse Courant. “Op secure, welhaast professionele wijze vulde hij de taken in van secretaris en later van penningmeester. Ook toen hij enkele jaren feitelijk geen deel meer uitmaakte van het bestuur, zorgde hij op de achtergrond nog voor de financiële administratie. Na de totstandkoming van een nieuwe, overkoepelende vereniging trad hij opnieuw toe tot het bestuur. Hij was groot voorstander van de fusie, omdat de belangen van de wielersport op Texel hiermee beter kunnen worden behartigd. Deze visie kwam uit, want de afgelopen jaren bloeide de club op alle fronten en steeg het ledental van honderdvijftig naar meer dan driehonderd.”
Daar bleef het niet bij. Samen met Nico Waerts en Hetty van Dijk stond Dirk aan de basis van de Stichting VIPSport, die de visueel gehandicapte wielrenster Larissa Klaassen hielp haar grote droom uit te laten komen: goud winnen op de Paralympische Spelen. Als consciëntieuze penningmeester beheerde Dirk niet alleen de kas, maar dacht hij ook mee toen er een speciale tandem moest worden gebouwd. “Hij was zo’n warme en gepassioneerde man, met hart voor de wielersport en zijn medemens. Hij deed alles met zoveel liefde en enthousiasme. Ik ga hem echt heel erg missen”, vertelt Larissa.
't Vinketouw
Nog niet genoemd is dat hij ook een van de drijvende krachten was achter de uitbreiding van de mountainbikepad in De Dennen tot een zich over Texel slingerende route van honderd kilometer. Bij de opening in 2014 werd hij voor al zijn verdiensten benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Het was eigenlijk al de tweede keer dat hij werd gehuldigd, want het clubgebouwtje bij de wielerbaan in Den Burg draagt al sinds jaar en dag de naam ’t Vinketouw: niet alleen een verwijzing naar de situatie waarbij een renner in koers op zijn kans loert, maar ook naar een van de grote mannen van de vereniging.
Zondag 14 mei kwam er een eind aan Dirks leven, tijdens een rit op de mountainbike over het strand. "We hadden hem graag nog een hele tijd bij ons gehouden. Maar hij is in het harnas gestorven”, vertelde zijn vrouw bij de condoleance.
Joop Rommets
