Texel'94 speelt kampioensstrijd
Precies tien jaar na de vorige keer staan de zaalvoetbalsters van Texel'94 opnieuw op het punt kampioen te worden. Een overwinning in de slotronde tegen hekkensluiter GSV volstaat. En ook het tweede team is nog kansrijk.
Texel’94 beleeft een bijzonder seizoen. “De eerste seizoenshelft verliep moeizaam. We verspeelden veel punten en halverwege stonden we nog vierde, met een flinke achterstand op de koplopers. Maar daarna raakten we op elkaar ingespeeld en werden we steeds constanter. Sinds eind januari hebben we alles gewonnen", vertelt aanvoerder en keeper Marit Tuitman.
Voorlopig hoogtepunt was de achtste finale om de KNVB-beker, afgelopen vrijdag in Amsterdam, waar Wartburgia, de nummer drie van de hoofdklasse, met 2-4 werd verslagen. “We hebben wel een beetje geluk gehad", zegt Marit eerlijk. "De tegenstander was lange tijd veel sterker. Maar we bleven knokken en uiteindelijk sleepten wij de overwinning uit het vuur.”
Kroon op hun werk
Vrijdag a.s. kunnen de Texelse vrouwen de kroon op hun werk zetten. Thuis, in de 'eigen' TX Sporthal in Den Burg, spelen ze tegen GSV, de nummer laatst van de ranglijst. Een ogenschijnlijk eenvoudige klus, maar de tegenstander is de afgelopen weken op dreef. Bovendien was uitgerekend GSV de laatste opponent waarvan níet werd gewonnen. Op 27 januari werd het in Grootschermer 2-2. Toch heeft de aanvoerder er alle vertrouwen in. "De uitwedstrijd werd gespeeld zonder scheidsrechter en ook Margreet Boogaard, onze sterspeelster, was er niet. We onderschatten GSV niet , maar we moeten zeker kunnen winnen."
Winnen is belangrijk, maar plezier maken staat voorop
Ook het tweede team van Texel'94 staat bovenaan, met eenzelfde aantal punten als Spirit'30, maar met nog een extra wedstrijd voor de boeg. Vanavond komt ZVV Zwaag op bezoek, volgende week woensdag Nieuweboer Architecten. Twee keer winnen betekent ook in dit geval de titel.
Revival
Je mag het rustig de revival van het Texelse vrouwenzaalvoetbal noemen. Nog maar kort geleden kostte het de grootste moeite om zelfs maar genoeg speelsters op de been te brengen. “Met het tweede team gingen we soms naar de overkant met meiden die nog nooit hadden gezaalvoetbald. We moesten wel, anders konden we niet spelen. En ook bij het eerste was het lastig. Aanvoerder Marit liep soms de hele week te leuren”, vertelt oud-secretaris en -coach Arno van Heerwaarden.
Aan degradatie van het vlaggenschip uit de hoofdklasse viel niet te ontkomen, maar sinds een paar jaar gaat het een stuk beter. Een belangrijke reden is volgens Arno de overstap naar Texel’94. “Lang geleden zijn we met de zaalvoetbalsters bij de vereniging Klif begonnen. Later gingen we NBC/Steenenplaats heten. NBC mocht eigenlijk niet, omdat een vereniging als eerste naam niet meer naar de sponsor mocht heten. Maar ik had de KNVB verteld dat NBC stond voor New Balls Club.”
Enorme teleurstelling
Op het hoogtepunt telde de vereniging zeven mannen- en vier vrouwenteams. Daarna ging het langzaam maar zeker achteruit en verdwenen zelfs alle teams bij de mannen Een persoonlijk dieptepunt beleefde Arno in 2018, toen hij herstellende van een hersenbloeding twee vrouwenteams zag overstappen naar een andere vereniging. "Dat was echt een enorme teleurstelling, na alle tijd en energie die ik erin had gestopt."
Het overstappen met de twee overgebleven teams naar Texel'94 was niet uit weelde, maar achteraf wel verstandig, oordeelt Arno. "Daarna is er behoorlijk wat aanwas gekomen uit het veldvoetbal van Texel'94. Dat was een goede ontwikkeling."
Maar liever nog blikt hij terug op langer geleden. Heel lang - "ik denk wel vijfentwintig jaar" - was hij coach van de zaalvoetbalsters. "We begonnen ooit in de Helderse zaalvoetbalcompetitie. Daarna zijn we overgestapt naar de KNVB. Al snel werden we kampioen en promoveerden we naar de hoofdklasse. Omdat ik wel een enthousiaste coach ben, maar voetbaltechnisch niet heel erg onderlegd, heb ik toen versterking gezocht. Simon Brand heeft een tijd gecoacht en later ook Jacob Krijnen en Jelmer Bomas. Allemaal mannen met veel ervaring in het voetbal."
Om nooit te vergeten
Om nooit meer te vergeten is de overwinning op landskampioen Old Stars in de strijd om de beker. "De tegenstanders kwamen een beetje lacherig naar Texel. Hun coach had vooraf gezegd dat wij maar twee goede speelsters hadden. Als je die uitschakelde, had je al bijna gewonnen. We kunnen het ook schriftelijk afdoen, zeiden ze", herinnert sponsor en oud-coach Richard Segers zich.
Het zou heel anders lopen. "We wonnen met 4-3 en ik maakte vier doelpunten. Terwijl ik anders vooral voor de voorzetten zorgde. Scoren deed ik niet veel. Eigenlijk had ik toen, op mijn hoogtepunt, moeten stoppen", vertelt Bianca Kager, die twintig jaar in het eerste team speelde en lange tijd aanvoerder was.
Eredivisie
Prominent oud-speelster van het team is Sanne Brand, die tegenwoordig voor FC Marlene in de eredivisie uitkomt en al dertien interlands op haar naam heeft staan. "Ik ben erbij gekomen toen ik een jaar of zestien, zeventien was. Marit haalde me over te gaan zaalvoetballen. Met haar speelde ik al op het veld. Mijn ouders waren niet zo enthousiast. Het wordt wel erg veel, je hebt ook al je veldvoetbal en tennis. Bovendien is het een blessuregevoelige sport, zeiden ze. Maar mijn beslissing stond vast."
Ze kreeg er geen spijt van. "Het team was een leuke mix van jonge en al wat oudere speelsters. Als we op vrijdag een uitwedstrijd hadden, moest iedereen zich haasten om op tijd op de boot te zitten. Tijd om te trainen hadden we niet en het is ook wel gebeurd dat de kledingtas was vergeten. Maar iedereen was fanatiek en wilde graag winnen. En na de wedstrijd was het in de bus dan weer heel gezellig."
Richard Segers onderschrijft haar verhaal. "De jongste speelster is zestien, de oudste al in de dertig, maar het is altijd gezellig. Winnen is belangrijk, maar plezier maken staat voorop. Bij thuiswedstrijden drinken we vaak nog wat mij in het café. De oudsten gaan misschien na driekwartier weg, maar ze komen wel. Dat tekent hun onderlinge band."
Zonder coach
Opvallend genoeg speelt het team vaak zonder coach. Arno moest een paar jaar geleden om gezondheidsredenen afscheid nemen. Richard - bij het team gekomen als supporter van (toen nog) zijn vriendin Claudia - was lange tijd niet alleen sponsor, maar ook coach. "Maar voor mij werd het steeds moeilijker te combineren met mijn bedrijf. Zeker bij uitwedstrijden, want dan ben je de hele avond aan de overkant."
Meestal lossen de speelsters het onderling op. "Ideaal is het niet, maar we moeten het ermee doen en je ziet dat het werkt", constateert Marit. "In het veld is het trouwens nooit een probleem. Margreet Boogaard stuurt het team, wijst hoe iedereen moet lopen. Zij heeft ervaring in de eredivisie op het veld. Sinds het begin van dit seizoen speelt ze weer met ons mee en je kunt het verschil goed merken."
Wordt vrijdag van GSV gewonnen, dan verdient Texel'94 het recht terug te promoveren naar de hoofdklasse. Of het daadwerkelijk zo ver komt, staat nog ter discussie. De aanvoerder: "In totaal zijn we met z'n elven, maar het is nog niet één keer gebeurd dat we compleet waren. Onze ouders wonen allemaal op het eiland, maar de meeste meiden zijn uitgevlogen. Margreet woont in Leiden, Sterre in Utrecht, anderen in Den Helder en Alkmaar. Dat maakt het lastig, meestal niet eens bij uitwedstrijden, maar vooral thuis. De vraag is of we dat we ook in de hoofdklasse willen, op een hoger niveau. Daar moeten we het nog eens goed over hebben. Maar eerst de kampioenswedstrijd maar eens spelen."
Joop Rommets