"Eigenlijk is het gekkenwerk"
Op 18 oktober vertrok de 70-jarige Koger, op 21 april kwam hij terug. Bijna 12.000 kilometer staat er op de teller. Het doel was de Ararat, de hoogste berg van Turkije, gelegen aan de oostgrens van het land. Alles legde Martin af per fiets, op twee keer een stukje van dertig kilometer na: "De Afsluitdijk op de terugweg, omdat die voor fietsers en voetgangers afgesloten was, en een hoge besneeuwde bergtop in Turkije. Een automobilist hield me in het noodweer onderweg naar boven aan en bood aan om mee te rijden over de piek heen. Er lag veel sneeuw, ik twijfelde, want ik wil eigenlijk alles zelf fietsen. 'Past mijn fiets wel in de auto?', vroeg ik eerst. En daarna dacht ik: 'Doe nou maar verstandig', want m'n spatborden zaten al vol sneeuw en ijs, de banden liepen er op vast."
Op de grote weg
De route: Frankrijk, Monaco, Noord-Italië, Slovenië, Kroatië, Albanië, Griekenland, Zuid-Turkije naar de Ararat en langs de Zwarte Zee weer terug via Bulgarije, Roemenië, Servië, Hongarije, Tsjechië en Duitsland. Gewoon over de grote autoweg: "Vierbaans is natuurlijk wel een stuk veiliger dan tweerichtingsverkeer", vertelt Martin. "Dan is er een vluchtstrook en genoeg ruimte. Ongelukken heb ik op deze reis niet gehad - wel eerder in Alaska en Japan."
Spannend werd het in Oost-Turkije, waar meermaals grote, agressieve honden het op Martin gemunt hadden. "De mensen in die voormalig-communistische delen laten vaker honden hun erf verdedigen. De eerste keer kwamen er drie van die grote beesten op me af, met punten aan hun halsband. Eén daarvan nam een grote hap uit m'n fietstas. Als dat mijn kuit geweest was... Gelukkig kwamen er na een minuut of tien twee auto's voorbij, die aan weerszijden van mijn fiets kwamen rijden, zodat ik veilig verder kon. Een andere hond die ik onderweg tegenkwam, kon ik op afstand houden door mijn fiets tussen mij en de hond te zetten. Hier kon ik mijn weg vervolgen toen iemand met een getrokken pistool een auto uitstapte. Daar bleek de hond wel van onder de indruk. Dat was echt pittig."
Heuvels en bergen
Maar niet alleen daar kroop Martin door het oog van de naald: "Waar de aardbevingen afgelopen winter waren in Turkije, was ik net twee weken daarvoor doorheen gefietst. Als ik twee weken had overwinterd, had ik daar middenin gezeten." Een klein nadeel dat de Koger wel had voorzien: het kan in het gebied rond de Ararat -30 graden Celsius worden en bovenop zelfs kouder. "Eigenlijk is het gekkenwerk. En wat we in Nederland niet gewend zijn, zijn de heuvels en bergen. Als je eindelijk boven bent, heb je het bloedheet van het klimmen. De afdaling is dan kóud! Maar op dat soort momenten hield ik mezelf voor: 'Wind, regen, storm - alles is beter dan nog een winter thuis'."
VIP op de fiets
Martin begon zijn bijzondere fietsvakanties als 30-jarige. "Toen zette ik elke avond m'n tentje op, reed ik zo circa 150 kilometer per dag. Inmiddels is dat 40 tot 100 kilometer en boek ik een logeeradres." De bepakking: vijf fietstassen met kleding, kaarten, een slaapzak en tentje, matras, eten en water. "Het tentje gaat voor de zekerheid nog mee, maar ik permitteer me nu iets meer luxe. Zo overnacht ik meestal in b en b's en heb ik twee keer in een klooster geslapen."
Men zegt vaak: 'Later wil ik...'. Maar als het kan, doe het nú
Martin reist vrijwel altijd alleen. Maar eenzaam? Dat is hij niet. "Op de fiets heb je veel contact met wat er om je heen gebeurt. Je ziet alles, hoort alles, ervaart alles meer. Soms fiets ik een stukje op met iemand anders. Lokale bevolking is regelmatig heel geïnteresseerd, ze zien zo'n zwaarbepakte fietser niet vaak voorbij komen. In een Turkse supermarkt werd ik onthaald als VIP: ze vonden het geweldig", lacht Martin. "Ik mag graag bewegen, maar als ik straks uitgefietst ben, koop ik een campertje. Al lijkt me dat wel wat eenzamer."
Doel bereikt?
"Vroeger werkte ik op de OSG als gymleraar en ik ben altijd actief gebleven, dus ik heb een redelijke basisconditie", vertelt Martin. "Maar na twee jaar corona - en dus twee winters thuis - was ik wel wat dikker geworden. Maar goed: je begint gewoon, en dan wordt je conditie vanzelf weer beter." In de periode dat Martin noodgedwongen thuis vertoefde, zag hij op tv een item over de Ararat in Turkije voorbij komen. "Die wilde ik graag in het echt zien, met alle mooie stadjes eromheen. En ideaal dat ik daarvoor gewoon vanaf huis op de fiets kon stappen, zonder te hoeven vliegen. Uiteindelijk is het overigens niet gelukt, want de berg lag onder de sneeuw."
Kriebelen
Inmiddels is Martin alweer twee weken thuis in De Koog: op 21 april pakte hij na zes maanden te zijn weggeweest de boot naar Texel en reed hij over de Pontweg richting zijn woonplaats De Koog. "Toen ben ik eerst nog even naar de Lidl gegaan. Wat ik niet wist, is dat een ontvangstcomité zich bij mijn huis verzameld had. Maar ja, ik had gewoon boodschappen nodig."
"Het is heerlijk om weg te gaan, maar ook om weer thuis te zijn. Ik kan genieten van de kleine dingen, zoals wat werken in de tuin of een wandeling. Ik moet nu nog even landen, maar straks, over een half jaar, begint het vanzelf weer te kriebelen. Ik kom vaak mensen tegen die zeggen: 'Later wil ik...'. Maar als het kan, doe het dan nú."
