Anders bekeken
Op oude schoenen
Er ligt een blauwe koffer in de kamer op het dressoir. Kanselarij der Nederlandse orden. Ik ben bezig met verwerken…Heel veel woorden, heel veel momenten voorbij in mijn geheugen. Aan alles zitten beelden en gevoelens. Van gezamenlijke vreugde en verdriet. Van werken in verwondering, in verbazing, in tijdnood, in stress, maar bovenal in liefde van en voor… heel veel. Zorgpatiënten, de kerk, het geloof an sich, bloemen en woorden in een geschreven stukje in een krant. Het is wie ik ben... Gewoon Erna.
Heel veel bloemen staan er in de kamer, heel veel felicitaties en mensen die zeggen: "Ja, dat heb je echt verdiend.“ Dat streelt het ego. Ja, de gewichtigheid die toch al ernstig groeide, neemt ook figuurlijk toe. Wat denk je als je een kaart krijgt met: "Weledelgeboren vrouwe” en “goede zet van de koning”. Broers die bellen, vrienden die een app sturen. De toespraken gonzen nog na. Je zou er van naast je schoenen gaan lopen. Maar Iet zei het leuk: ”Ik zag aan je schoenen dat je het niet wist!”
Gewoon op de fiets naar het gemeentehuis om de zomertoga op te meten en te bestellen. Met de drukke warme trouwzomers aan het strand is dat geen overbodige luxe. Het was een enerverende Koningsdag, een parel in de rij van. Alle kinderen en kleinkinderen van heinde en ver. Familie en vrienden, bijzonder. Manlief die ik een half uur ervoor nog in de tuin zag, staat in een schoon overhemd te lachen…
Mijn eerste reactie was ook de connectie met vader Enno en moeder Lena, nog onlosmakelijk verbonden. Hadden zij dit niet veel meer verdiend? Mijn vader kwam vermagerd uit een kamp terug naar mijn Texelse moeder. Ze werkten beiden hard aan de wederopbouw. Voor ons, met liefde en met zorg. Maar aan veel dingen merkten we dat het boek een zwarte bladzijde had.
Toen hij afscheid nam verkleedde ik me als burgemeester, fröbelde zelf een lintje en maakte een toespraak. Zij gaven als antwoord - wars van decoraties en opsmuk - we hebben het met elkaar gedaan. En natuurlijk is dat ook mijn beleving. De zorg verleenden we in een team. De mensen in de kerk, we vereenden onze krachten. Gisteren stonden we op het kerkhof, ze overleed op Koninginnedag: van kracht tot kracht gaan zij steeds voort.
Of je nu loopt op slippers, op sandalen, op hoge hakken, op sneakers, op rubberen laarzen, op blote voeten, op de fiets, een driewieler of rolstoel; we gaan voort. Dominee Blaauw zei het mooi: "Er is een tijd ervoor en erna… Dit is een nieuwe tijd, welkom voor jou, Erna." Lief… Mijn grote dank voor alles, aan iedereen. Ik kreeg de kracht, van u, van alles om mij heen en van hierboven. "Ernaast, u stond naast mij, vereerd, ook u, juist u."
Erna