Technicus geniet volop in Evenementenhal
Het werk als jonge technicus in het techniekhokje onder de trap bij Klif 12 inspireerde Texelaar Patrick Zijm om de MBO-opleiding Podium- en evenemententechniek in Leeuwarden te volgen, om vervolgens vier jaar te toeren met ‘Niet Schieten’. Inmiddels is hij teruggekeerd naar zijn geboortegrond.
Patrick wordt geïnterviewd door Cor van Heerwaarden, er volgt een geanimeerd gesprek.
"Voor een technicus heb je nu de mooiste baan op Texel bij vakantiepark De Krim”, zegt Cor van Heerwaarden tegen Patrick, die dat met een brede grijns en volmondig beaamt: "Mijn werk laat anderen ‘shinen’. Hoe fijn dat ik dat nu op Texel kan doen, zeker ook omdat mijn kinderen hier nu opgroeien. Mijn werk is creatief. Als ik drie of vier weken niet een belichting heb gedaan, word ik chagrijnig.”
Als 14-jarige werkte Patrick in de afwas bij Restaurant Klif 23, als Cor vanuit Klif 12 komt binnenstormen en zegt: "We hebben iemand nodig en – Patrick aanwijzend – dat ben jij."
Met het team kunnen en doen we het gewoon voor de volle honderd procent
"Ik begon in de kindervoorstelling, maar dat was geen succes”, weet Patrick nog. "Ik ben iemand voor achter de schermen.”
"Ik vond wel dat je podiumuitstraling had en gaf je alle ruimte”, herinnert Cor zich. "In de kerstvoorstelling was je Brian in een bewerking van ‘The life of Brian’ van Monty Python, het heilig kindje.”
"Ja kwam ik met blote bast uit de kist”, weet Patrick nog. Er wordt hartelijk gelachen. Maar de techniek trekt. Waar Patrick moeite heeft om teksten te onthouden, heeft hij geen enkele moeite met alles wat met techniek te maken heeft.
"Niets ten kwade van school, maar lichtontwerp heb ik bij jou in de praktijk geleerd. De ene artiest kwam met een heel schema aan en bij de ander moest je ter plekke improviseren. Dat vond ik het leukst, hoe minder er vast lag hoe beter. Bij een act van tien minuten wist ik bijvoorbeeld alleen het laatste woord en zat je de hele tijd op te letten om dan de spots aan te passen. Zo een aandeel in de show te hebben maar niet op het podium te hoeven staan, dat vond ik leuk.”
Na drie jaar school – trouw in de weekends werkend bij Klif 12 – met stages bij Oerol op Terschelling, op toer met cabaret ‘Niet schieten’ en in theater ‘t Spant! in Bussum, wordt hij eenmaal met een diploma op zak gevraagd door ‘Niet schieten’ om te toeren.
Hij vindt woonruimte bij zijn oom en tante in Weesp, ook de woonplaats van ‘Niet schieten’. "Ik kon mee en mocht alles doen, sjouwen én achter de knoppen. Daar heb ik echt geluk mee gehad. Het was uitdagend werk om alles ter plekke op maat te maken. Wel is het een apart leven met een show op woensdag, vrijdag, donderdag en zaterdag. Die dagen rond ‘s morgens elf uur op pad, om één uur in het theater, om vijf uur soundcheck, om zes uur eten, om zeven uur voetballen, dan twee keer drie kwartier de show en tegen twaalf weer in de auto. Je ziet verder niemand...”
Vier jaar van huis. Een show loopt twee jaar en Patrick is elke show mee want de technicus hoort erbij. "Ik ben overal in Nederland geweest, ik heb een kaart die zwart is van de cirkeltjes, maar het is van laaddeur tot binnenkant theater. Dus ja… Het klinkt heel romantisch, maar je had mazzel als je een half uurtje over had om rond te kijken. Na die vier jaar wilde ik terug naar Texel, heimwee naar het eiland speelde ook mee, en daar heb ik nog geen moment spijt van gehad.”
Bij Klif 12 wordt de technicus weer met open armen ontvangen om te komen werken tot hij na twee jaar met zijn vrouw Dewi een restaurant overneemt in De Koog. Na drie jaar hard werken, wel verdienen maar er niets aan overhouden – en het werd ook wel saai – verkopen ze de zaak. "Prima en weer een hoop geleerd.”
Als hij via een omweggetje weer terug is bij Klif 12, wijst zijn zusje Tamara hem op een andere mogelijkheid: "Kijk eens wat ze aan het bouwen zijn op De Krim. Ik moet er volgende week heen, ga mee." Hij gaat mee en onverwachts is daar de zaak snel beklonken: "Je hebt papieren en je kan het ook nog."
De benodigde veelzijdigheid voor de baan in de nieuwe evenementenhal is Patrick op het lijf geschreven. Van zorgen voor een goed lopende bingo tot voor vijfduizend euro extra aan lampen ophangen voor een show, van het redden van een verregende kerstmarkt tot het regelen van een springkussen voor de volgende dag, hij kan en doet het allemaal. "Met het team kunnen en doen we het gewoon voor de honderd procent. Vanaf de eerste koffie tot een goede belichting. Iedereen moet blij de deur uit.” Patrick heeft zijn plek helemaal gevonden.
Tekst en foto: Heleen Vink