Wat ik zeggen wou
Texel Zoo
De verslaggeving over Texel Zoo lezende, voel ik mijn veren ritselen en recht overeind komen. Hoe kán een gemeenteraad zich zo vastbijten in een stel kleine ondernemers die iets origineels, ja iets unieks op poten hebben gezet om de spoeling voedzaam te houden? Het gaat om mensen die op hun eigen manier hun eigen brood verdienen. Den Haag stuurt onze vissers met hun kotters naar de sloop. De overheid betaalt experts om een stikstofproblematiek uit de grond te stampen die het boeren verbiedt hun land te bewerken. Wanneer wordt het in Nederland officieel strafbaar om de kost te winnen op een manier die bij je past? Stopt dit beleid pas als iedereen de hele dag naar een computer zit te staren?
Waar krijgen kinderen te zien wat Texel Zoo te bieden heeft? Op welke school kunnen zij roofvogels van dichtbij gadeslaan of iets oppikken van de training van een valk? En dat in het echt? Niet van een scherm, niet van bordjes en geluidsbandjes in het bos maar in het ECHT. Vogels met felle ogen, met scherpe snavels en klauwen, die vlak voor hun neus op iemands arm gaan zitten. Uitleg erbij. Wat een belevenis! En dat zou weg moeten?
Ik verwonder mij over de agenda waarmee raadsleden opereren, over hun opvatting van hun taak. Volksvertegenwoordigers zijn er om de overheid op de vingers te tikken, niet om het beleid aan te jagen. Gaat het in de raadszaal nog wel eens om, niet over maar OM de Texelse bevolking? Zijn de meeste dossiers te lastig, te technisch, te moeilijk om er al te diep op in te gaan? Toont een club die bij het opdracht geven voor een fietspad al de mist in gaat in het wegvegen van een vogeltuin zijn bureaucratische biceps? Ik denk terug aan een paar appelbomen op Oost nog niet zo lang geleden. Ze stonden niemand in de weg maar de gemeenteraad bleef er over vergaderen. Makkelijk dossier. Alle raadsleden wisten wat een appelboom was, een elk kon zijn zegje doen. De goudrenetten zijn op het nippertje gered. Ze vinden nog steeds aftrek. Wat maakt het toch zo aantrekkelijk voor het gemeentehuis verwachtingen te wekken, halve beloften te doen en ze dan achteloos de nek om te draaien? Of zijn er andere belangen in het spel? Iets met CO2 misschien? Grote spelers, bedrijven die aandeelhouders zoet moeten houden, komen op dit eiland met alles weg. Kleinere krijgen van hogerhand een loer gedraaid. De charme van Texel was altijd de kleinschaligheid. Laten we zuinig zijn op fruitbomen, ijskarren aan de bosrand en een attractie als Texel Zoo. Zij maken het eiland geliefd bij stamgast, dwaalgast en overwinteraar.
Tsipora Pereira,
De Cocksdorp