In memoriam Tine Vlas-van der Vlies
Wie kritiek had op TESO, was bij Tine Vlas-Van der Vlies aan het verkeerde adres. Ze voelde zich ermee verbonden. Als dochter van de directeur was ze opgegroeid met de bootdienst, waarvan ze zelf achttien jaar commissaris was.
Toen ze twee maanden oud was, werd haar vader Jakob-Jan van der Vlies directeur van TESO, een functie die hij bijna 24 jaar zou bekleden. De veerdienst had grote invloed op haar opvoeding, vertelde ze in 1990, toen ze de doop verrichtte van de Schulpengat. Volgens een oude scheepvaarttraditie werd haar bij die gelegenheid het zilveren bijltje overhandigd, waar ze bij de tewaterlating symbolisch mee had geslagen. Uit bijgeloof mocht het bijltje haar niet worden geschonken. Ze verraste de werfdirecteur door in ruil een gulden aan te bieden uit 1907, het oprichtingsjaar van TESO.
Ze werd in 1978 gekozen tot TESO-commissaris en na vier periodes nam ze in 1996 afscheid. Bij die gelegenheid hield ze een krachtig pleidooi om het aantal toeristische accommodaties op Texel te bevriezen. Texel moest zijn charme behouden, uitbreiding zou er alleen maar afbreuk aan doen. Haar betoog stond gelijk aan een veroordeling van het gemeentelijk beleid, dat nog beperkte groei van het aantal slaapplaatsen toestond. Als oud-raadslid schroomde ze niet politici een veeg uit de pan te geven.
Tine Vlas-Van der Vlies zat van 1974 tot 1977 voor de VVD in de gemeenteraad. Ze liet zich horen bij allerlei kwesties, zoals de bouw van een dagverblijf voor geestelijk gehandicapten, de schoolbegeleidingsdienst en uitbreiding van de recreatie aan de oostkant van De Koog.
Dijkverhoging
Ze sprak in 1975 haar “ernstige verontrusting” uit over de traagheid rond het proces om de Texelse dijken te verhogen. Geen loze kreet, zo bleek op zaterdagavond 3 januari 1976, toen een orkaan het zeewater opstuwde tot 3.12 meter boven NAP. Het water kwam bijna tot aan de kruin van de dijk, 132 gezinnen moesten worden geëvacueerd.
In 1977 stapte ze voortijdig uit de raad nadat een partijgenoot en wethouder bij een stemming over kamperen bij de boer dreigde op te stappen als ze niet vóór het collegevoorstel zou stemmen. Een principieel besluit, typerend voor haar standvastigheid en rechtlijnigheid.
Tine Vlas-Van der Vlies had een duidelijke mening over zaken en stak die niet onder stoelen of banken. Ze had een helder verstand, een pientere geest en voelde zich als bestuurder prima op haar plek. Toch zat ze er niet voor zichzelf, ze deed het voor anderen. Op aandacht, zoals in dit in memoriam, zat ze bepaald niet te wachten.
Ze was bijzonder zelfredzaam. Ze trouwde met Cees Vlas, stuurman en later kapitein op de grote vaart. Als schipper op mammoettankers was hij geregeld langer dan een jaar van huis, de opvoeding van hun twee dochters rustte grotendeels op haar schouders.
Ze maakte tijd vrij voor het bestuurswerk. Toen ze op school zat en later in de gemeenteraad en bij TESO. Negen jaar was ze secretaris van de Texelse afdeling van ouderenbond ANBO. “Je mag best wat doen voor de gemeenschap”, zei ze bij haar afscheid in 2008.
Ook was ze geruime tijd penningmeester van de Nederlandse Bond van Plattelandsvrouwen op Texel. Het lidmaatschap zag ze als een stimulans voor vrouwen om hun kwaliteiten te ontwikkelen.
De doopsgezinde kerk, op steenworp bij haar vandaan, vervulde een heel belangrijke rol in haar leven.
Tine Vlas overleed vrijdag 14 april. Ze werd 86 jaar.