@TXL
Hondenleven
Eén jaar geleden werd ons vierde gezinslid geboren. Geen baby, geen kuiken, geen paard, maar heus waar: een hond! En als je dacht dat ik door drie kinderen gepokt en gemazeld was om op te voeden en te verzorgen, kwam ik van een koude kermis thuis. De eerste weken met onze pup waren op z’n zachtst gezegd pittig. Ik heb heel vaak gedacht; waar ben ik aan begonnen.
Van nature kan ik een handdoek-in-de-ring-gooier zijn. Maar nu voelde ik wel heel sterk de liefde voor dit kleine schattige hondje. Met hulp gleden de weken/maanden voorbij. Zoeken naar een juist ritme en situatie voor het gezin samen met Floor. Elke week trouw naar hondencursus (nog steeds). En nu is ze één jaar geworden, een echte puber, en toch niet meer weg te denken. De tuin is haar domein, waar ze met de kippen (ja, we hebben een echte dierentuin), zich uitermate vermaakt. Gek op botjes, speeltjes en ander lekkers en een echte spring in ’t veld. Vanuit huis heb ik geen honden meegemaakt, dus alles was compleet nieuw voor mij. Ik heb vaak de opmerking (en terecht hoor) gekregen: waar ben je aan begonnen, en wist je het niet van tevoren? Nee. Ik was totaal verliefd op dat lieve kleine snoetje en zag niet dat een puppy ook plast en poept (maar dan zonder luier). Graag je sokken opeet, maar gelukkig ook heel erg van knuffelen houdt. En na een jaar, waar we met alle puppy’s uit het nest de hondenverjaardag hebben gevierd, ben ik vooral trots.
Zo trots, dat ik deze column daar even aan wil wijden. Trots op Floor, die ondanks haar puber zijn, en ons drukke gezin, het heel goed doet. En trots op mij, omdat ik heb doorgezet, en mezelf heb laten zien dat je soms meer kunt dan dat je denkt. Een schouderklopje voor mezelf! En waar bent u trots op?
Emily Westdorp