Anders bekeken...
De Nachtwacht
De Nachtwacht
Eiersalade, kippensoep, eieren gekookt en gekleurd, eieren zoeken in de tuin... Met een mand in de hand zoeken tussen al het groen dat ontluikt in de lente. Een mooie bezigheid. De honden achter de deur, de eieren zijn voor de kinderen... Zielig? Nee, honden mogen geen chocola. Sterker, die snuffelen het hele jaar al, halen stokken en apporteren, nu is het de beurt aan het kleine mensenvolk. En dat willen we weten!
“Oma, ik heb er al vier!" De kleine handjes grijpen tussen de violen, want daar ligt ook iets glanzends, iets roods glimmend, iets lekkers verscholen… Een gelukzalige glimlach op het gezicht. Deze glimlach raken we nooit meer kwijt. Ik zag hem boven water komen met de duikbril nog op. Ik zag hem bij Annet, toen ze de jurk in gedachten aan had, ik zag hem bij Corina toen ze langs het strand liep met wat stukjes amber in haar hand. Maar bovenal zag ik de glimlach bij Jack en zoonlief, skarrelend op het wad.
Schelpen zoeken, heerlijk, grote schatten. Jutten, opeens eigenaar worden van iets kostbaars, omdat je het als eerste ziet en achter de eerste duinenrij weet te slepen. Jutten in het groot en in het klein. Een heel museum ontstond zo in een dorp. Grote vondsten, die in de vissersnetten zaten, maar ook dierbare, kleine dingen bleken kostbaar. Kostbaar voor de saamhorigheid. Het samen opbouwen van iets wat herleeft in ons bestaan. Hoe leefden mensen vroeger? Wat was de rede? Hoeveel schepen lagen er op de Rede? Hoe maakten ze touw? Een mooi museum met verbondenheid werd opgebouwd uit de gevonden restanten van weleer.
Een rare wending krijgt het als een grote hond zich hijgend over de schatten buigt en als prooi ermee vandoor wil gaan. Dit is toch onze zee? Dit zijn toch onze schatten? Wij hebben ze toch als eerste gezien in de bijzondere onderwaterwereld? De lach verdwijnt van het gezicht als je de kostbare eieren moet prijsgeven. En toch is er vertrouwen dat de schat terugkomt. Overgedragen in handen van experts die de eilandbewoners maar barbaren vinden. Is er toch hoop en bemiddeling op tentoonstelling in de thuishaven.
Een mooie documentaire, prachtig in kaart gebracht door een blonde krullenbol. Het Palmhoutwrak gaf de Nachtwacht prijs. De zoon van Popke en Jannie. Ik zie hem nog lopen op kleine pootjes, met een grote glimlach. "Kun je oppassen, Jozien?” vroeg Popke dan in de schoolbanken met Duits. Het is lang geleden, heel lang. Arnold zocht naar eieren en liep nog in de Slingerweg tussen de tuunwallen. Met een glimlach. Ik hield 's avonds de wacht, soms tot laat in de nacht. Er was een hond er was gezelligheid. Hij vond ook eieren, de gouden eieren…
Jozien