Anders bekeken...
Let the sunshine in
Op de Couberg werd zondag een zonnewijzer onthuld ter nagedachtenis aan Piet Paulusma. Kinderen prikten een berg aan kleurrijke ballonnen kapot, alwaar de zonnewijzer tevoorschijn kwam. Een monument voor de Friese weerverslaggever, die 35 jaar het weer voorspelde en daar vaak plezierig vertoefde. De Engelse Kate feliciteerde alle moeders op de Britse Moederdag met een zonnige foto met de kinderen in een boom, kleurrijk en warm.
Wij kwamen net terug uit een witte wereld, een pak met sneeuw viel ons ten deel, en dat is heerlijk als je met manlief de berg afsuist. In Winterberg heb je de Kappe, de Bremmberg, de Poppenberg: altijd verzekerd van sneeuw, maar nu was ook de Sörenberg helemaal wit. Andere jaren keek ik wel eens onderzoekend of er een mogelijkheid was om daar vanaf te gaan. Het lonkte.
Bovenop de Sörenberg staat een groot, houten kruis, en in de onaangeraakte witte deken was het een bijzondere ervaring. Manlief wilde niet mee: "Ik ga niet in de tiefschnee”. Ik pakte de lift naar boven en legde het laatste stuk als een kikker af. Een flinke klim door een pak sneeuw. Ik moest af en toe rusten en dacht een moment: "Je bent zestig, doe normaal.” Maar boven werd ik beloond. Het was er stil, de vogels, de wind, de verse sneeuw - die anders klinkt - en mijn ademhaling. Ik heb daar gestaan om alles op me in te laten werken, zelfs een filmpje gemaakt en dacht: "Dichter bij de hemel kom ik niet, dit is Pasen...” Meisje, vrouw, moeder, oma... Wat een geschenk, wat is er veel gegeven in dit leven. En daar kwam de zon: verlichtte het dal en de pistes in de verte en mijn skibril vol sneeuw.
Weer thuis op het eiland kwam alles een beetje op me af. Balen wasgoed, oppas, kerkenraadvergadering, een huwelijk, we moeten te stemmen. De kleindochter zit naast me en ik kleur een vakje rood van een heel andere partij dan normaal. “Waar zijn de andere kleurtjes, oma?”, vraagt ze, als ze het paaseitje van Albert in haar mond stopt. Ik lach. De andere kleuren komen bij de bekendmaking in de avond. In een groot, groen hes staat Caroline te springen, haar moeder te zoenen. Een andere wereld laat van zich horen. De vlag wappert weer normaal.
De andere kleuren komen als ik met Lyda in het grote muziekpaleis de klanken van een enthousiast orkest, een wervelende groep zangers en zangeressen op me in laat werken. Overweldigend, en ook een stukje historie. Mathieu Vulto laat ons meezingen. Ja, heel Texel geniet een weekend mee, want ook de bekende liederen Aquarius, I got life, leven weer op.
'Hair': prachtig, indrukwekkend, kleurrijk... En ik denk aan de kleuren in de skibril. Het hele palet, liefde, vrede.
'Let the sunshine in...'
Jozien