Bij Magda spat de kleur van het doek
In haar atelier in de tuin van Villa Duinzicht aan de Ruigendijk is geen plekje onbenut. Het wemelt er van de schilderijen, op de ezels en tegen de wand en in het rek. Werk van recente datum en van wat langer geleden. Op tafel emmers vol kwasten, potten, tubes, spatels en andere schildersspullen. Ze is niet zuinig met verf, ook de vloer zit vol met spetters. Een bewonderaar zei eens dat hij die kleurige vloer het liefst thuis aan de wand zou hangen.
Muziek
Lekker rommelig en comfortabel warm gehouden door een houtkachel. Met rustgevende muziek op de achtergrond kan deze Texelse hier volledig haar ei kwijt. Elk schilderij heeft een verhaal, zoals ook het werk van het meisje met hoofddoek in het vakantiehuisje verderop op het erf. Een verbeelding van het drama dat zich elders in de wereld afspeelt, waar vluchtelingen op zoek naar een betere toekomst het zwaar hebben.
Ze groeide op in Huissen in de Betuwe. "Als kind ging ik met mijn vader mee het land op. In de slootkant groeiden zwanenbloemen, korenbloemen en klaprozen in het koren. Met opa en oma op de boerderij, moeder met de paarden, het pluimvee, de bloesem en de kleuren. Fijne herinneringen en mijn eerste kennismaking met de natuur. Ik denk dat als ik schilder ik mijn jeugd in de Betuwe altijd wel ergens in vertaal.”
Klaproos
De felrode klaproos keert vaak terug in haar werk. Met de hand op haar hart: “De klaproos spreekt tot de verbeelding. Het doet me wat. Ik heb er heel veel geschilderd. De klaproos is het symbool van de Eerste Wereldoorlog. Gesneuvelde soldaten werden ter plekke begraven. Zaad van klaproos, dat wel honderd jaar goed blijft in de grond, ontkiemde als eerste in de omgewoelde aarde. Je zaait, oogst maar het leven gaat ook door. Mijn moeder zei het vroeger al. Het komt terug in mijn werk”, wijst ze op zaadbollen op een schilderij.
Schilderen begon voor Magda toen ze met een groepje Texelaars een paar decennia geleden een schildercursus volgde in de Keesschuur van kunstenaars Kees en Elly Doolaard uit Anna Paulowna. “Ik ging gelijk groot aan de gang. Het was voorjaar, dus bam! Grote gele narcissen.” Dat schilderij heeft ze nog. “Ik kladderde lekker door. Cursisten achter mij vroegen: 'Hoe doe je dat toch?' Ach, het is míjn manier om met verf om te gaan. Niet zuinig, ik ga er vol in. Want als ik wél zuinig ben, begin ik te trutten.”
“Ik zie veel schilderijen. Ook bij ZOUT, waar ik lid van ben. Als ik er naar kijk, dan zie ik: kunst weerspiegelt jezelf. De één is een pietje precies, de ander houdt van… Ach, het maakt ook niet uit. Ik ben een blij mens, ondanks dat ik nog veel verdriet heb over Walter (Brommersma, haar echtgenoot die twee jaar geleden overleed, red.) Vlak daarna heb ik veel geschilderd.”
Niet zuinig met verf, ik ga er vol in
"Elly had wel eens de neiging om, als ze iets zag, een streepje op mijn schilderij te zetten. 'Niet doen!', zei ik. Ik wil het zelf doen en moet zelf het hele proces door. Op een gegeven moment dacht ik: nu heb ik wel genoeg cursussen gehad.”
"Schilderen is soms een hele strubbeling, hard werken. Het komt bij mij niet vanzelf. Ik kijk naar de compositie. Soms heb ik het beeld op mijn netvlies, maar ik zoek het ook wel op internet. Voor de vorm dan. Zodra ik begin laat ik het los. Het wordt altijd anders. Van tevoren weet ik het nooit. Soms vind ik het te braaf. Dan kwak ik de klodders verf er op. Als ik zo’n bui heb dan leg ik het doek op de grond en spetter de verf op het doek. Dan kun je met je nette kleren maar beter uit de buurt blijven, anders zit je er onder."
Compositie
"Als een klodder niet in de compositie past, dan werk ik die weer weg. Voor mij een heerlijke manier van werken. Ik vergeet alles om me heen. Dan moet er ook niemand in mijn atelier komen. Er hoort wel muziek bij. Jazz, Toon Hermans of ik zet een lekker Frans muziekje op.”
“Ik ben vaak in Zuid-Frankrijk geweest. Zó prachtig. De kleuren uit de natuur zijn voor mij het mooiste voorbeeld. Alles kan er naast elkaar. Vroeger kon groen niet naast blauw. Nu schilder ik paars en rood tegen groen. Prachtige, contrasterende kleuren. Op het doek kun je alles er uit laten komen.”
“Met techniek heb ik niks. Dat heeft Elly me nooit kunnen bijbrengen. Maar wel de vrijheid: Gáán! Zó prachtig. Loslaten. Ik heb helemaal mijn eigen stijl gevonden. Op exposities van ZOUT zijn mijn schilderijen meestal de kleurigste van allemaal. Soms weten ze zelfs niet waar ze die moeten ophangen. In 2019 heb ik de Publieksprijs gewonnen. Daar voelde ik me wel vereerd mee.”
Expositie
“Exposeren, zoals in De Balcken, blijft spannend. Maar ik wil de mensen ook laten zien waar ik mee bezig ben. Deelgenoot maken van wie ik ben. Dat zelfde gevoel had ik in de jaren negentig, toen ik voor musicals op toneel stond. Durf je te laten zien. Zoals de kostuums die ik had ontworpen. In elke scène zat veel kleur. Ik was toen al veel met kleur en vorm bezig.”
Goede graadmeter
“Walter was altijd de eerste die naar mijn schilderij mocht kijken als het klaar was. In de huiskamer zette ik het dan bovenop de piano en vroeg wat hij er van vond. Zijn mening was voor mij heel belangrijk. Hij was eerlijk en praatte me niet naar mijn mond. Een goede graadmeter. Net als mijn beide dochters. Marieke is grafisch ontwerper en kijkt er op haar manier naar en geeft haar mening. Ilse kijkt weer heel anders. Over bepaalde schilderijen zeiden ze allemaal: 'Mam, die mag niet weg!'"
Schilderijen van Magda Brommersma zijn momenteel te zien in de serre van De Twaalf Balcken. De expositie is tot half april. Openingstijden: ma., vrij. en za. van 10:00 tot 02:00 uur , di. tot en met do. 15:30 tot en met 01:00 uur en zondag 17:00 tot en met 01:00 uur.
Gerard Timmerman
