@txl
Alles is familie
Ik kan best wel iemand zijn die op zichzelf kan zijn. Gewoon met mijn gezin... Een sociaal persoon ben ik wel, maar wel op mijn eigen manier. Er zijn tijden geweest dat ik nooit ergens meer kwam, nu ga ik wel weer wat meer op pad.
Door verdrietige omstandigheden de afgelopen tijd werd het contact met mijn familie en ook vriendinnen weer hechter. Ik vond het heel bijzonder om te zien hoe ik sommigen al een hele tijd niet meer heb gezien, maar het vertrouwd, veilig en oké voelt. Het gevoel dat je kunt zijn wie je bent en dat iedereen er voor je is.
Mooi eigenlijk dat je met je familie volwassen wordt. Als je klein bent, ga je vaak intens met je ooms en tantes, neefjes en nichtjes om. In de kinderjaren en puberjaren komen daar vrienden en vriendinnen bij. Het contact met de familie wordt dan soms wat minder, omdat je meer tijd met je vrienden doorbrengt in de puberteit. Volwassen worden; een partner tegenkomen, kinderen krijgen. Een ander leven opbouwen, met andere contacten. Ook deze mensen zijn je veilige haven geworden.
Maar te weten dat ergens die basis van familie staat. Dat je daarop terug kunt vallen. Dat je samen met hen gegroeid bent tot de persoon die je bent geworden. Dat je in al die jaren wel veranderd bent, maar ook nog echt dingen hetzelfde hebt en ziet. Dat alle kleine kinderen een nieuwe basis vormen. Een nieuw takje van de familie.
En dan bladerend door de foto's met mijn vriendengroep. Foto's van bijna vijftien jaar oud. Een vaste, hechte groep, al zie ik ze niet meer elke week. Ze staan er!
Het blijft mooi en troostend dat je er onder alle omstandigheden, verdrietig of blij, voor elkaar iets zou kunnen betekenen. Je 'oude' roots en je 'nieuwe' roots. Dat is het enige dat telt en het fijnste gevoel.
Emily Westdorp