Anders bekeken
Het zien….
Een bijzondere dag: Valentijnsdag. Elkaar een liefdesbetuiging sturen, kaarten en chocolaatjes. Allemaal leuk en lief. En natuurlijk het leukst als het nog pril en nieuw is, niet weten wie de Valentijn is. Hoe komen we eigenlijk aan de Valentijnsdag en -kaart? De geschiedenis schrijft dat rond 260 na Christus keizer Claudius II soldaten verbood om te trouwen als ze dienden in het leger. Hij dacht dat ze beter zouden vechten in de strijd als ze niet in de echt verbonden waren.
Priester Valentinus trok zich echter niets van dit verbod aan en verbond verliefde paren in de echt voordat ze zich in de oorlogen begaven. Claudius was razend, sloot Valentinus op en veroordeelde hem tot de doodstraf. In de kerker lag de priester geketend te wachten, waar hij elke dag troost en liefde putte doordat de dochter van de bewaker hem eten en drinken bracht.
Ze was blind maar - zo vertelt het verhaal - verliefd en mooi, dus er bloeide iets op. Iets onmogelijks; een veroordeelde priester en een blind meisje. Vlak voor de onthoofding gaf Valentinus haar een briefje met de boodschap: ”Ik zal altijd van je houden." Ze las het zelf, het was een wonder door hun liefde.
Ik denk dat Claudius ernaast zat. Heel veel moed en motivatie wordt geput uit de liefde in ons leven. Niet alleen van je naaste man of vrouw, maar ook de kinderen en kleinkinderen kunnen een grote drijfveer zijn om dit bestaan zo lang mogelijk te laten duren. We hebben allemaal onze strijd, onze oorlog, onze aardbeving, onze watersnood, onze echtscheiding, onze ziektes en elementen die overwonnen moeten worden.
Dan te weten dat er liefde is in je leven, is veel waard. Dat het waard is om te strijden om die momenten met elkaar weer te beleven. Dat zijn de armen die je boven het puin uit halen, dat is de oerkracht die jou door een chemokuur heen sleept, het is het licht aan het einde van een tunnel.
De liefde is de grootste bron waaruit we putten. Het blinde meisje gaf water aan haar geliefde vanuit een andere bron. En hij gaf haar niet zomaar een briefje. Het was zijn liefde en zijn kracht die haar het licht weer in de ogen bracht. Een mooi verhaal, jazeker. De vraag is of wij het ook zelf zien.
Zijn we zelf ook niet vaak blind, doordat we het gewoon vinden dat het eten op tafel staat en dat de auto voor de deur staat? De bestellingen worden afgeleverd en de vakanties worden geboekt? Oog hebben voor de 'kleine' dingen: het liedje dat je kleindochter zingt, de eerste kus van je kleinzoon die bijna een hap uit je wang neemt en de hand van je man die je vasthoudt als je piekert in de nacht. Schrijf een briefje. En kijk en lees met nieuwe ogen… Een dikke kus!
De 500ste Jozien