Randverschijnselen

Toneelspelen


Nadat ik in 1993 naar Texel terugkeerde om voor deze krant te werken, werd ik al snel lid van De Vriendenkring, de toneelvereniging van Den Hoorn. Geen al te grote stap, want als 12-jarige deed ik al mijn eerste toneelervaring op bij de jeugdrevue van Cor van Heerwaarden en Charlotte Lorier. En toen ik een jaar of veertien was, speelde ik mee in het schooltoneel. Als inspecteur Slack, in een ‘moordstuk’ van Agatha Christie. Dus toen Ralph Grabowski – die daarin de dokter speelde – me belde dat ze bij De Vriendenkring een rol voor me hadden en dat ik opnieuw een detective mocht spelen, hoefde ik daar niet lang over na te denken. Al kreeg ik nog even spijt toen bleek dat het een klucht was en de politieman een extravagante homofiel, die ten slotte zelfs in een roze jurkje zijn opwachting maakte. Maar vooruit, ik had nu eenmaal ja gezegd.


Ik kwam in een gezellige groep terecht, met allemaal Hoornders. Als 26-jarige was ik de jongste, maar Marco, Ralph, Anita en Gitta – die toen nog niet mijn vrouw was – waren niet veel ouder. De anderen waren dertigers, veertigers en een enkele vijftiger. Er werd enthousiast gerepeteerd en na afloop zaten we vaak nog lang na. Regelmatig verhuisden we rond middernacht van het dorpshuis naar café Happy Days, een paar panden verderop, waar het héél laat kon worden, ook al moesten we de volgende dag allemaal weer op tijd naar ons werk.


Bijna dertig jaar later ben ik nog steeds lid. Veel is hetzelfde gebleven. Nog altijd repeteren we met veel plezier, al zijn we tegenwoordig ruim vóór middernacht thuis. Maar er is ook veel veranderd. Zo ben ik inmiddels de enige Hoornder in de flink geslonken gelederen. Onveranderd is dat ik ook anno 2023 de jongste ben. In de loop der jaren kregen we er wel nieuwe leden bij en sommigen waren jonger dan ik. Zo speelde ik vier jaar geleden samen met mijn jongste zoon Rikus, toen achtten jaar oud. Een andere clubgenoot, Hanna, was negentien. Maar helaas verdwenen de meesten ook weer allemaal. Ik vrees dat veel jongeren toneelspelen voor grijze, oude duiven vinden. 


Een bijzondere verrassing was het resultaat van een wild idee om weer eens een paar eenakters te spelen: korte toneelstukken van hooguit een halfuur. Leuk, als alternatief voor de avondvullende stukken, die veel meer voorbereiding vragen. Bovendien kun je een eenakter heel goed met z'n tweeën of zelfs in je eentje spelen. En ook dat is wel handig bij teruglopende ledenaantallen.


We kregen meer liefhebbers enthousiast, onder wie Cor van Heerwaarden, die in het verleden samen met Ina Schrama en Aris van Zeijlen de bekende eenakterfestivals in Klif 12 organiseerde. Zelf hadden ze geen plannen in die richting meer, maar hij wilde graag meedenken, oude draaiboeken met ons delen en beloofde ook zelf een optreden te verzorgen.


Om een lang verhaal kort te maken: het werd een groot succes. In De Bijenkorf in Oosterend mochten we vorige week honderd toeschouwers welkom heten, die we samen op vijf eenakters trakteerden. De tweede avond in De Waldhoorn was lang van tevoren al helemaal uitverkocht. Een beetje lacherig besloten we een extra voorstelling op zondagmiddag te verzorgen en ook daar kwamen ruim vijftig mensen op af.


Is toneel daarmee weer 'hot'? Dat is te rooskleurig gedacht. Van alle spelers was ik met mijn 55 jaar toch weer de jongste en ook in de zaal overheersten de grijze tinten. Maar we werden overladen met lovende reacties. Duidelijk is dat we onverwacht veel Texelaars een plezier hebben gedaan. Bovendien was die enorme opkomst heel bemoedigend voor onszelf. Al was het maar omdat toneel een fijne hobby is, maar je als speler ook graag gezien wilt worden. Donderdag gaan we napraten, mogelijk tot best wel laat. En wie weet, concluderen we dan dat die eenakteravonden voor herhaling vatbaar zijn. U hoort weer van ons.


Joop