Wat ik zeggen wou
IJsboerin Ans
Ans Kikkert keert niet terug in het bos. In een ingezonden brief aan de Texelse Courant laat ze weten hoe groot haar verdriet is. Schaamteloos is ze aan de kant geschoven door de familie Pluis en de politiek.
Als je over veel geld beschikt, kun je ver gaan met procederen. Maar dat wil niet zeggen dat je rechtvaardig te werk gaat. Jezelf verheffen boven de ander, die zoveel plezier heeft in haar werk. Die kleine en grote mensen blij maakt. Op een boomstam met een rood met witte stippen gekleurd dekentje een ijsje eten aan de rand van het bos. Vooral voor kinderen kan zo´n moment een dierbare, feestelijke herinnering worden. Plezier dat zo past in deze tijd dat we ´minderen moeten´. ´Heel veel minder´ de enige manier om de aarde te redden.
Misschien is het in Bloemendaal nog niet doorgedrongen dat het heel erg mis gaat met onze planeet. Dat overdaad aan luxe een vorm van misdaad is. We kunnen de zeeën vol gooien met windmolens en de landerijen met zonnepanelen maar daarmee red je het niet, verniel je veel moois mee. De landen die nu al ernstig lijden onder de klimaatverandering lijken ver weg, maar de werkelijkheid is anders. De wereld van het grote geld, dat alles maar kan, is een schijnwereld. Hoe meer je denkt alles naar je hand te kunnen zetten, hoe harder je op je snuit gaat wanneer dat over is.
De vele brieven, 1.700 handtekeningen van Texelaars en overkanters. Het sarcasme van de speulers met Ouwe Sunderklaas. Dat alles negeren, is dom en egoïstisch.
Ans is weg maar kan trots op zichzelf zijn, haar strijd was eerlijk en ze heeft veel vrienden gemaakt.
De heer en mevrouw Pluis kwamen hier niet als vluchtelingen - berooid van alles wat hun dierbaar was - op zoek naar veiligheid. Het ging slechts om het vermeerderen van bezit...
Nel Rommets