Toetsenist met passie luchtvaart
Een muzikant in hart en nieren die je kon uittekenen achter zijn piano. Willem Beerling, die in de jaren ’60 furore maakte met The Typhoons, de “grondleggers” van de Texelse popmuziek. Muzikant bleef hij ook daarna, met een passie voor vliegtuigen.
“Met Willem had ik een klik. We voelden elkaar zo goed aan. Met hem voelde ik drie akkoorden van te voren al welke kant het op zou gaan. Dat heb ik met geen andere muzikant meegemaakt”, vertelt Bob Dros, drummer van The Typhoons en tegenwoordig van Barrelhouse. Meer dan zestig jaar duurde hun vriendschap. In de muziek, maar ze deelden vooral hun passie voor vliegtuigen.
Die bracht hen in de vroege jaren ’60 van de vorige eeuw bij elkaar. Als jochies troffen ze elkaar op het groentje aan de Elemert, waar nu het busstation is. Bob: “Ik vloog met modelvliegtuigjes die ik zelf had gemaakt. Willem kwam kijken, vond het leuk en vroeg. “Kun je voor mij ook niet zoiets maken?”
Vliegtuigplaatjes
Dat gebeurde en Bob zocht Willem thuis op. “We verzamelden beiden vliegtuigplaatjes en bekeken elkaars plakboeken. Willem ging achter zijn piano zitten, gewoon spontaan. Hij had les gehad van Jan Visser. Toen hij daar na een paar jaar niks meer aan vond, leerde hij zichzelf thuis op een stokoude piano verder spelen. Ik was kort daarvoor als trommelaar bij het Koninklijk Texels Fanfarecorps gegaan.”
Het verhaal is misschien al meerdere keren verteld en opgetekend, maar voor deze keer nog maar eens. Willem begon piano te spelen. Bij gebrek aan een drumstel pakte Bob een keukenstoel en gebruikte die als drumstel. “Zo zijn we begonnen in 1962. Van 1964 tot 1967 hebben we elke week gespeeld.” De naam van hun band werd, naar voorbeeld van menig Engelse groep, afgeleid van een vliegtuig uit de Tweede Wereldoorlog: de Hawker Typhoon.
Willem was een enorm muzikale jongen, een toetsenist van nationale klasse
Met covers van The Beatles, The Searchers en anderen veroverden ze het eiland in hoog tempo.
“In het dorpshuis van Den Hoorn, in ’t Skiltje, bijna overal waar een dansavond georganiseerd wordt, verzorgen zij de muziek. The Typhoons vormen een groep die de laatste jaren sterk is komen opzetten en zeker niet onderdoet voor beatgroepen van de overkant”, schreef de Texelse Courant in 1965. “De heren Bob Dros en Wim Beerling hadden de zaal snel op hun hand, hun zang begeleidden ze virtuoos met een piano en een houten keukenstoel.”
Daar zou het niet bij blijven. Willem Koorn kwam erbij als zanger en Huib Dros en Ed Stiekema op gitaar. Ed haakte af en Wop Rienks kwam erbij als bassist. Op een “Amateuravond” kende de jury hen een eerste prijs toe.
Fanclub
De houten stoel maakte plaats voor een drumstel, het eerste exemplaar nog door Bob Dros zelf in elkaar geknutseld. En na verloop van tijd ook microfoons, versterkers en andere apparatuur. Met dansbare muziek trokken ze volle zalen. Hun populariteit nam dusdanig grote vormen aan dat een Typhoons-fanclub werd opgericht.
En ze brachten een singeltje uit: “One lost love” en op de B-kant “Why should I be angry”. Ook dat verhaal is bijzonder. Bob: “De zanger Ben Junior was eens op Texel op vakantie. Hij was blind en had een tante in Oudeschild, die het een goed idee vond als wij met hem een tournee op Texel zouden houden, om geld in te zamelen voor de Blindenbond, voor een bandrecorder. Dat lukte ruimschoots. Die tante kende iemand bij platenmaatschappij Phonogram. Daar hebben we die twee nummers (geschreven door Ben Junior) opgenomen.” Dat leidde er toe dat de The Typhoons op televisie kwamen, in het programma Fanclub.
Schoon genoeg van
Na vele honderden optredens, plakboeken vol, rijen fans en volop vraag naar boekingen, ook van de overkant, ging de band in 1967 ter ziele. Groot nieuws op het eiland, de Texelse Courant maakte er melding van. “Nee het is geen stunt, we houden er echt mee op. We hebben er schoon genoeg van”, citeerde de krant. Bob nu: “Het was wel op. Huib kreeg het druk in de bakkerij, Wim Koorn ging trouwen en in die tijd hoorde je dan niet in een bandje te zitten, Wop ging voor de klas en ik wilde naar de overkant. Ik had een baantje bij Het Parool en vond in Amsterdam een soulbandje. Eigenlijk hebben The Typhoons maar 3,5 jaar bestaan.”
Duvelstoejager
Willem timmerde nadien aan de weg in meerdere bands. Namen die de revue passeren zijn Research Experience, Telstar, Daily Mail en het langst in Hickory, samen met drummer Pim de Boer, met wie hij op feesten en partijen in het land speelde. Op gebied van elektronica een “duvelstoejager”, die uit de instrumenten allerlei effecten naar boven kreeg, van viool en gitaar tot een heel orkest. Bob: “Willem vond het prachtig, hij heeft dat een hele tijd volgehouden.”
Getalenteerd zoals maar weinigen, maar in zijn hart een Texelaar die aan de overkant niet op z’n gemak was. Bob: “Willem was een enorm muzikale jongen. Ondanks dat hij maar zo weinig les had gehad was hij als toetsenist van nationale klasse. Hij speelde wel aan de overkant, maar wilde liefst meteen weer naar huis. Als dat niet ging overnachtte hij bij vrienden. Hij is niet vaak bij me langs geweest in Amsterdam. Willem hield niet zo van de grote stad, denk ik.”
“Ik had graag met hem in een band door het land gegaan. Dat is er niet van gekomen. Maar als ik bij hem thuis was, later, dan kroop Willem meestal even achter het orgel, of we keken naar een concert van Sting, met groot orkest.”
Georgia
Reünies waren er wel. In 1977, ter gelegenheid van de heropening van Casino en vijf jaar later in 1982 wederom, volgens deze krant een “overweldigend” optreden met een hoog nostalgisch gehalte. En in 1996 andermaal, dit keer met Jeroen Dros op gitaar, zoon van de verongelukte Huib. Bob: “Jeroen speelde zijn partijen toen precies zoals zijn vader.” Bij dergelijke gelegenheden raakte Willem een gevoelige snaar met zijn trefzeker gezongen vertolking van Ray Charles’ “Georgia on my mind”. “Want Willem was wel een goeie toetsenist, maar wat een prachtstem had hij ook.”
Fans verdrongen zich ook rond het podium toen ze in 2014 speelden op het Sarasani Festival, hun laatste optreden. Gedenkwaardig was ook de Wampex van 2005, toen Willem in Opduin een galadiner muzikaal opluisterde.
Als muziekgroep mochten de Typhoons dan niet meer bestaan, als vliegtuigfanaten doken ze nog wel op. In 2002 wonnen Willem en Bob, onder de naam The Typhoons, een internationale herkenningsquiz voor vliegtuigen. Om dat huzarenstukje in 2004 te herhalen.
Want niet zozeer de muziek, maar hun wederzijdse passie voor luchtvaart bepaalde zestig jaar hun vriendschap. Ze bleven vliegtuigplaatjes verzamelen, hun collecties breidden zich allengs uit. Een jaar of twintig geleden ontstond het idee om een encyclopedie samen te stellen. De zoektocht naar plaatjes ging door, via ruilhandel, vrienden en beurzen bemachtigde Bob er steeds meer, daarbij geholpen door Willem. “Willem struinde voor mij net zo lang het internet af tot hij weer wat bijzonders voor me had gevonden.” Het resulteerde in de “Encyclopedia of the World’s Aviation Cigarette and Trade Cards”, een standaardwerk van 768 bladzijden met daarin liefst 8.193 afbeeldingen van vliegtuigen.
Onverwoestbaar was Willems liefde voor modelvliegen. Ben Gieze: “Willem was handig en bouwde zelf modelvliegtuigen. Dat deed hij al heel lang. De eerste keer dat ik daarvoor bij hem was, woonde hij nog bij zijn moeder aan de Molenstraat.”
In 1989 stond Willem aan de basis van de oprichting van Modelvliegclub Texel (MVT), met als uitvalsbasis het voormalige Boysveld aan de Westerweg. Ben: “De betonnen start- en landingsbaan die enkele jaren geleden is aangelegd, was zijn idee en hij was ook vanaf de oprichting secretaris en penningmeester.”
In 1999 haalde Willem het nieuws, toen hij met een motorzwever met een spanwijdte van drie meter een recordvlucht maakte van bijna 23 kilometer van de vuurtoren naar het modelvliegveld.
Ongedwongen
Willem werd na zijn muziekcarriëre ook pakjesbezorger op Texel. Hij deed dat op zijn eigen, ongedwongen manier. Zo schroomde hij niet om wildvreemde mensen te vragen of hij even op hun vleugel mocht spelen...
Op 26 november jongstleden heeft hij de laatste route gereden in Oosterend.
“We zijn met z’n tweeën begonnen en nog met z’n tweeën over”, stelde Willem dit najaar tegen Bob vast over The Typhoons, toen er van ziekte nog geen sprake was.
Willem Beerling overleed op oudejaarsavond. Hij werd 76 jaar.
Gerard Timmerman
