Anders bekeken
Herinneringen
De muts scheef over de krullen, hoog in het klimrek, alle kinderen verkleed als pakjespiet. De telefoon gaat: ”Ik heb mijn pietendiploma oma”. Ik moet lachen, een leuk gezicht zo in de gymzaal en mijn gedachten gaan terug. Hoe lang is het geleden dat ik met Beatrice voor Piet speelde? We werkten samen in het voormalige St Jan, het verzorgingstehuis op de plek waar nu De Buureton staat.
En Ruud Boom, de kok aldaar, hielp Sinterklaas een handje in 't Skiltje bij de gym. De kleintjes mochten hun pietendiploma halen en wij mochten het voordoen. Samen buitelden we over de mat, we zongen liedjes en sjeesden heen en weer met pakjes. Ik weet niet of we ook het klimrek ingingen, wel dat Beatrice een radslag maakte en bijna haar muts verloor.
Beatrice verloor meer, een ongelijke strijd tegen kanker. Ze vocht als geen ander, maar de verpleegkundige overleed toen haar kinderen nog jong waren. Het greep ons allemaal aan. Een machteloos gebeuren, waar ik nog vaak aan terugdenk. Wat had zij nog graag die kinderen zien opgroeien, zien worden tot mooie volwassen mensen. Eigenlijk zijn wij die dit nog mee mogen maken hele grote mazzelhebbers.
Niet om die cadeaus, nee, dat denken we vaak wel, maar om de tijd van leven met onze dierbaren. Al de momenten die je maar kunt delen, dichtbij of ver weg, het maakt niet uit, maar grote dankbaarheid is dan het gevoel wat overheerst. Een geschenk met een hoofdletter.
Ik doe een cursus voor spreken bij uitvaarten, in Lelystad, en er komt heel wat uit de pietenrugzak. Ja, we hebben allemaal een rugzak waar het om afscheid nemen en loslaten gaat. Ik slaap in Oldebroek en spookvroeg voel ik de krullenbol bij me in bed kruipen. “Heeft u wat lekkers mee?“, vraagt ze zo fris als een hoentje. “Nou, dan moet je eerst maar zingen voor Sinterklaas kapoentje”, pareer ik. Zo klinkt er al heel vroeg een lied door huis en zoek ik in mijn tas naar de speciale pepernoten van het eiland.
Hendrik lacht: "Dat zijn de echte ma." We geloven allemaal in onze eigen wereld. De enige echte is voor iedereen verschillend. Toch is er een maand, een week en een dag dat we allemaal geloven in het enige wat telt. Dankbaar en blij zijn met wat je hebt en iets geven met plezier, met pieten vertier. Een klimrek, een dak, een zak bij de deur, iets gemaakts. Vriendinnen die samen rollebollen over een lange mat, gemaakte herinneringen…
Jozien