"Ik was wel een ramp bij repetities"
Met vallen en opstaan en hard werken realiseerde Cor van Heerwaarden zijn droom met Klif 12, een eigen Theater-Restaurant in Den Hoorn. In deze serie gaat de cultuurveteraan in gesprek met anderen over hún cultuurdroom. In deze zevende aflevering spreekt hij Janko Duinker.
Bij zijn studiekeuzes en in zijn werk als ZZP-er laat Janko Duinker – 36 jaar en opgegroeid in Den Hoorn – zich leiden door zijn vertrouwen in een universum dat het goed met je voorheeft. "Ik geloof niet in god, dus de zekerheid die dat kan geven heb ik niet. Ik heb het idee dat er dingen vanzelf op je pad komen en die gedachte geeft mij een hoop rust. Ik geef dingen een kans, gooi het open en laat het leven op me afkomen.” Hij stuurt zijn uitspraak lachend ietsje bij. "Met werk hoor, niet privé. Christel en ik krijgen een tweeling en daar komt wel wat bij kijken. Daarvoor moet van alles worden geregeld.”Janko verzorgt sinds 2012 de strategische marketing en communicatie voor culturele en creatieve opdrachtgevers zoals Carré, Nederlandse Bachvereniging, Teylers Museum, Rijksmuseum van Oudheden, Bachfestival Dordrecht en andere musea, festivals, theaters en gezelschappen.
Het verhaal over hoe zijn ‘theaterleven’ begon, vertelt Janko nog wel eens aan anderen. "Ik was vijftien en wilde op wintersport. Mijn moeder zei dat ik dat zelf moest betalen en kwam met het idee dat Cor altijd wel iemand in de afwas kon gebruiken. Terwijl ik met deze vraag bij Cor binnenkwam en middenin de repetities voor de kerstshow belandde, viel ik een soort van met mijn neus in de boter. Ik werd het podium opgetrokken met ‘Kun je zingen?’. Al had ik een vader die veel theater deed in Amsterdam, ik wist niets en kon alleen een beetje pianospelen. Maar ik zong een toonladder na. Uiteindelijk stond ik geen dag in de afwas, ging wel meteen in de bediening en twee maanden later duwde jij mij het podium op voor de kerstshow”, zegt hij Cor aankijkend. "Momenten in je leven waar je altijd aan terug blijft denken.”
Janko is lang, loopt rechtop, ziet alles en heeft een enorm organisatietalent. "Mensen zeggen weleens dat ik arrogant overkom”, vertelt Janko. "Ik ben allergisch voor als er in een groep niets gebeurt en er een impasse ontstaat. Dan onderneem ik actie en zeg ‘We gaan deze kant op’.” Cor reageert om Janko te laten weten hoe hoog hij hem heeft, "Als er iets geregeld moest worden had je altijd meteen een oplossing en dat was geen arrogantie van ‘Ik heb de absolute waarheid in pacht’.” "Die houding die jij beschrijft helpt me nu erg als ik een beleidsplan moet voorleggen”, antwoord Janko.
Egyptologie
Op school was Janko de enige die uitzocht wat voor pakket je nodig had om Egyptologie te gaan studeren Het werd cultuur en maatschappij. "Ik vond die oudheid fascinerend. De mooie plaatjes waren voor mij als 14-jarige doorslaggevend.” Cor weet nog, "Je ging ineens Egyptologie studeren en daar snapten wij met zijn allen geen reet van.” Al was de jonge Texelaar gewaarschuwd dat na deze studie er geen werk in zou zijn, vonden toch zijn ouders dat hij moest gaan doen waar hij blij van werd en vond hijzelf dat ook. "Je kan maar beter iets gaan doen waar je gelukkig van wordt en dan zie je later wel. Ik heb er lang over gedaan want deed daarnaast ook een bachelor kunstgeschiedenis en filosofie. Dat kon toen nog. Nu zou dat onbetaalbaar zijn.”
Eenmaal op kamers in Leiden was er geen plek meer om piano te spelen al vond Janko dat altijd leuk. "Alle weekenden kwam je voor ons trouw terug naar Klif 12 en speelde alles weg. Je deed dan ook van alles, de belichting, organisatie van de bar, zorg voor de artiesten maar ook dat het publiek het goed had. Jij bracht ons ook oog voor kwaliteit bij en zorgde dat ik meer mijn best deed bij typetjes spelen. Uiteindelijk heb je tien jaar bij Klif 12 gewerkt”, herinnert Cor zich. "Ik was wel een ramp bij repetities. Ik oefende in mijn hoofd en deed het dan voor publiek, zoals ik dat nu ook doe bij lezingen”, vult Janko aan.
Als er een impasse ontstaat, onderneem ik actie
Tijdens zijn studie werkt Janko 2 à 3 jaar achter de bar bij Laktheater, het kunst- en cultuurcentrum van de Universiteit Leiden en mocht daardoor alle voorstellingen van vele disciplines gratis bijwonen. "Ik was al gegrepen door theater, maar toen werd ik ook geraakt door deze voorstellingen.” Na zijn studie begint Janko bij het Rijksmuseum van Oudheden en kan hij toch weer iets doen met Egyptologie. "Vandaar had ik een hoop mazzel. Ik kon blijven omdat iemand ziek was of zwanger. Ik deed het marketinggedeelte van exposities zoals ‘Petra. Wonder in de woestijn’. Musea zoals de Hortus en Teylers gingen bellen met de vraag ‘Wat je daar hebt gedaan, kun je dat ook hier doen?’."
Sinds kort is Janko onder meer zakelijk leider van Literair Theater Branoul, met zestig stoelen het kleinste theater van Den Haag. "Ik heb daardoor de laatste tijd veel aan jou en aan Klif 12 gedacht Cor.” Naast musea en theater wordt Janko ook steeds meer gevraagd vanuit de ‘muzikale-hoek’. Sinds hij werkzaam is geweest voor de Nederlandse Bachvereniging en meewerkte aan het Bachfestival in Dordrecht komen er steeds meer aanvragen. Hij moet lachen, "Ik word nu benaderd als Bach-specialist oid. Zelf profileer ik me niet zo. Ik heb ook geen website of ben te vinden op andere social media. Alleen op LinkedIn post ik over de mooie projecten waaraan ik meewerk zoals de tentoonstelling ‘Gospel. Muzikale reis van kracht en hoop’ in Museum Catharijneconvent te Utrecht. Ook doceer ik sinds een jaar marketing aan de Hogeschool van de kunsten.” Cor werd zich pas veel later, na zijn tijd in Klif 12, van ‘zijn droom' bewust. "Ook ik heb nu geen duidelijke droom”, beseft Janko. "Wel mooi als ik die later ook herken, net als jij.” Dan schiet hem iets te binnen. "Een zijdroom heb ik wel; meer fotograferen in de werksfeer en dat goed leren.”
Tekst en foto: Heleen Vink