Anders bekeken
Pepernoten…
De oudere mens is ons soms een voorbeeld. Misschien moet ik soms vervangen door vaak, alleen zijn onze ogen tegenwoordig wat meer gericht op Kwatta. Wie dat dan ook zijn mag; het beeldscherm van onze mobiel vertelt het ons wel. Maar hoe mobiel zijn we echt? Ik zie niet veel fietsen zonder stroom meer 'stoempe teuge de wiend', u wel? Niet zelden hoor ik de ouderen zeggen 'ik liep op klompen naar school, 4 kilometer heen en terug'.
De Sint kwam binnen op een paard en we renden er achteraan……de hele intocht… Wij hadden een zeer feestelijke intocht afgelopen zaterdag, de Sint vertelde dat hij per vliegtuig was gekomen en dat daar heel veel pepernoten aan te pas kwamen. Een groep Pieten buitelde over elkaar heen, ja er kwam er zelfs een uit de lucht vallen met een grote roze parachute! De kinderen waren opgetogen en hadden de handen en de mond vol met die heerlijke bruine knapperige sjoelstenen. Eerder deze week hadden we groothuisbezoek, niet van Sinterklaas, maar van zijn vriend Sint Maarten in de Maartenskerk.
Twintig opgetogen mensen in de kamer die blij waren elkaar weer gewoon thuis te ontmoeten. Daar kwam ze aan, zilveren haren in de wind, op haar driewieler, zonder stroom en de wanten aan. Ze had een frisse kleur en lachte. Ze stak me een boterbakje toe: "ik heb iets gebakken voor de gastvrouw." Ik was blij verrast, pepernoten en andere moppen lagen op een stukje keukenpapier. We moesten allemaal vertellen waar onze wieg had gestaan en hoewel je elkaar al jaren kent, leverde dat vaak leuke verrassingen op. Haar wieg stond in Den Hoorn, ze was een echte Texelse, een Kikkert, haar verhaal doorspekt met heerlijk dialect.
Er kwamen meer kostbaarheden van haar hand. Ze speelde al 25 jaar op het orgel in Den Hoorn, later ook in Oosterend en in De Cocksdorp. En naar De Cocksdorp ging ze steevast op de fiets. Door weer en wind. Ze maakte prachtige tekeningen, ja met potlood, zeer bijzonder en gedetailleerd. U kent vast de ansichtkaarten en haar boekje wel.
“Ik heb nu last van mijn handen, ze doen niet meer wat ik wil, ik kan nu beter breien en dat doe ik dan ook, voor kinderen die het koud hebben.” Ik was van deze 86-jarige vrouw onder de indruk en haalde het boterbakje. “Heb je deze toch zelfgemaakt?” Ze knikte en schoot in de lach: ”Volgens een heel oud recept van Bakker Duunker in Den Hoorn! Er zitten ook echte amandelmoppen in."
Zaterdagavond - na de intocht - zaten manlief en ik bij te komen met een beker warme chocolademelk. Ik had er een neut ingedaan. Ik pakte het boterbakje en trakteerde. Zoiets lekkers had zelfs een Sint nog nooit geproefd. En volgend jaar, dan komt hij op de fiets!
Jozien