De kant langs
Museumfietspad
Toen ik laatst de foto zag van wethouder Cees Hooijschuur met een stoeptegel op zijn schep dacht ik dat hij het startsein gaf voor het Open Texels kampioenschap Tegelwippen. Een actie het eiland te vergroenen: Tegels er uit, gras er in!
Maar Cees deed iets héél anders. Hij gaf het startsein voor een nieuwe fase in de reconstructie van het Texelse fietspadennet. “In het voorjaar kunnen Tesselaar en eilandgast weer veilig genieten van dit deel fietspaden. Daarmee doen we recht aan Texel als fietseiland.”
Kosten noch moeite worden gespaard. Zes km vrij liggende fietspaden gaan op de schop. Langs de Randweg, Botgrasweg en Rozendijk tussen de Bakkenweg en Grensweg. Ook wordt het fietspad tussen de Mokweg en de Stolpweg aangepakt. Drie tot drieëneenhalve meter breed. Eerder werden ook al kilometers aan fietspaden in beton uitgevoerd.
Gouden tijden voor de Betoncentrale. Al is niet iedereen er even blij mee. “Texel Fietseiland?, Betoneiland zul je bedoelen!”, foeterde iemand. Deze Texelaar ziet liever die smalle schelpenpaadjes zoals ’t Skillepaadje of zoals tot voorkort naar Westerslag. “Die grijze betonpaden door de natuur zijn spuuglelijk.”
Heel mooi is dat beton inderdaad niet. Maar het gaat lang mee en met de opmerking van de wethouder over veiligheid kan ik een eind meegaan. Als je op zo’n tegelpad op je dunne bandjes in een gleuf belandde kon je een lelijk smak maken. Op zo’n smal paadje moet je bij een tegenligger al snel door de berm, met alle risico’s van dien. Ook lastig als je daar op je snelle E-bike iemand op een "gewone" fiets wilt inhalen. Het gehobbel over zo’n pad waar de boomwortels het asfalt omhoog duwen voelt ook niet fijn.
Denk nou niet dat er op dat strakke beton nooit wat mis gaat. Je kunt heerlijk doorkachelen, met alle risico’s van dien. Menigmaal moet de ambulance uitrukken voor een fietser die hard tegen het beton is gekwakt. Misschien hier en daar een kasseienstrookje om de snelheid er wat uit te halen. En kijk uit dat je niet wordt gelanceerd op zo’n betonplaat die in de zomer door de hitte omhoog is gedrukt.
Intussen verdwijnt er in hoog tempo een stuk fietsgeschiedenis. Al die charmante, smalle en hobbelige fietspaadjes vermalen tot puin. Zoals in het verleden de oude Waddendijkjes onder een bult zand en klei werden bedolven. Op één stukje na: de Museumdijk bij De Zandkes. Jan Vonk, oud-medewerker van het hoogheemraadschap, nam me er bij zijn pensionering mee naar toe. Hij wees aan hoe de steentjes in dat oude dijkje de geschiedenis weerspiegelen.
Ik zou het wel mooi vinden als één stukje oud fietspad behouden blijft. Ik dacht aan het fietspad langs de Schettersweid in de Dennen, tussen de Ploegelanderweg en de Grensweg, in het verlengde van de Tuureluur. Het stond begin dit jaar op de nominatie om te verdwijnen, maar daar hoor ik weinig meer van. Gelukkig maar. Een mooi smal stukkie dat recht doet aan onze fietspadengeschiedenis: het Museumfietspad.
Gerard
