Anders bekeken
Vergeten
Met plezier steekt manlief de mooie grote pastinaken uit de tuin zaterdag. Dat wordt nog een heel klusje, de tafel vol met die rare witte punten. Vergeten groente schijnt het te zijn. Ik heb het vroeger nooit gegeten hoe diep ik ook in mijn geheugen graaf.
Marco graaft nog een keer. ”De rest maar laten zitten voor de volgende keer", opper ik. Een nieuw fenomeen: pastinaaksoep, het is culinair en erg lekker. Het is net als pompoensoep. Even wennen, maar dan wil je nooit meer anders. Een beetje kokosmelk erdoorheen, heerlijk! Het geeft energie en verbetert de spijsvertering.
Ietswat we nodig hebben in deze trieste dagen. Nodig om nog de dankbaarheid te voelen voor gewas en arbeid. Gisteren vierden we Dankdag in de Parel en in de Zeemanskerk. De kroonluchters waren aangestoken boven de lange gedekte tafels. Manlief was al vroeg begonnen met vis bakken. Een krat vol sliptong en bakken vol scholletjes.
Voor iedereen een feestmaal met als extra ingrediënt muziek en mooie woorden van Klaas en dominee Geertje. Een gezellig samenzijn, maar voor ons heeft het een rouwrandje. Afscheid nemen van de visserij, van een schip en van een soort van leven doe je niet zomaar. Het is verweven met alles wat je lief is, waar eigenlijk je hele leven om draaide, omdat het schip van vader de spil was van het bestaan.
Met 5 jaar ging hij voor het eerst mee aan boord en John zijn “broertje” trok de laarsjes aan met 4 lentes. De deining van de zee, de kooien, de brug, de kombuis, de machinekamer, het visruim, de geur van olie, de bel met de regelmaat, de twee grote zakken aan weerszijden met al het moois en vitamine Zee.
De gieken staan stil en de ingenieuze sumwings zijn opgehaald door een Urker. Geen moed vist ook. Misschien heeft u het programma Crux gezien voor de EO . Het is een “mooi” beeld van wat nu in vele vissersgezinnen leeft. Ontzettend verdrietig om te zien dat de generatie die vol verwachting klaarstond vreselijk achter het net vist. In de steek gelaten door een overheid die een prachtig ambacht niet heeft gesteund maar eerder heeft tegengewerkt. Structureel.
De grote stalen krachtige schepen gaan straks naar de sloop. En dat doet zeer. Dat wat verbonden was met jouw manier van leven, de visserman op zijn zee, wordt vernield. Kapitaalvernietiging die verder gaat dan de kosten an sich. Ik zal het missen, dat sprongetje in de borst als ik hem zie binnenstomen bij het havenhoofd. Die baard van een week, die vieze handen, die kus, maar vooral die ogen die oplichten bij die ene zin: ”Een mooi skeepie vis skat." Ik zal het nooit vergeten…
Jozien