@TXL
(Im)perfectionistisch
Ik ben een perfectionist. Ook al denk ik soms dat het niet zo is, ik ben het wel. Alles wat ik doe moet goed en alles wat ik doe moet eigenlijk ook knap. Er zijn weleens vriendinnen bij mij binnen in huis gekomen en die zich meteen al afvroegen hoe ik het zo netjes hield met kinderen. Maar ik ben dan ook zo’n type dat de kinderen een zakje chips geeft en al met het vaatdoekje in haar handen staat om daarna de handjes en de bank schoon te maken. De stofzuiger is mijn allergrootste vriend op een dag en elk vlekje dat ik tegenkom wordt zorgvuldig weggepoetst. Als ik het zo lees denk ik, echt ernstig. Maar ook in werk, probeer ik het vaak goed te doen tot het perfecte puntje.
Maar wat is het perfecte puntje? Voor iedereen anders. Ik probeer wel wat af te bouwen in mijn perfectionisme. Waar ik me dus niet druk om kan maken als de duplo van de kids helemaal door elkaar ligt. Of een puzzel helemaal uitgestrooid over de vloer. Ze hebben dan ook tegenwoordig hun eigen kinderspeelhoek in ons huis (luxe!), maar daarvoor kon ik me er ook niet echt druk over maken. Stom dat je als volwassene met het perfectionisme van de maatschappij wordt opgezadeld. Voldoen aan het perfecte plaatje van een mooi huis, een goede baan, een druk sociaal leven, leuk zijn voor je partner, leuke dingen doen met je kinderen.. eigenlijk vooral heel veel doen en heel veel ballen hooghouden. Zo’n leuke Nederlandse term.
Bij mij liggen al de ballen op de grond. Nou ja letterlijk in de speelhoek van de kids. En ik hoop dat ik soms wat meer ballen kan laten liggen of kan laten vallen. Wat meer vlekjes laten zitten. Doen wat je kan en daar tevreden mee zijn. Je bent zoals je bent en we maken allemaal fouten. Ook weer zo’n leuke Nederlandse term. Maar wel een belangrijke in deze maatschappij. Dat vergeten we weleens. Leve het imperfectionisme!
Emily Boersen