Anders bekeken
Parels
Morgen is het Allerzielen, een bijzondere naam, de Ziel van Allen, de ziel van een dierbare gedenken. Op het kerkhof een boeket bloemen, een kaars aansteken, een moment stilstaan bij een geliefde. Veel mensen hebben een foto staan en zetten daar een kaarsje bij. Iemand even in het licht zien en gedenken.
Afgelopen week was het herfstvakantie en hadden wij de kinderen te logeren uit Oldenbroek. Ik had een tijdslot op de vuurtoren en bij windkracht 7 trotseerden we wind en water en beklommen alle treden. Boven was het gigantisch en indrukwekkend. Ik heb een paar jaar geleden een echtpaar vuurtorenwachters in de echt verbonden daarboven in die toren en wat speurwerk gedaan.
Deze toren heeft veel meegemaakt. Van schepen die vergingen en mensen in de golven tot oorlogsgeweld. Van catamarans tot geliefden, van vliegeraars tot surfers en zwemcluboverstekers. Ingenieus is de werking: nu prisma’s, lenzen en flashes, maar het begon ooit met een vuur.
“Wat ligt daar oma?”, vroeg Floor en wees naar de overkant. ”Dat is het volgende eiland Vlieland.“ “Is dat een ander land?” Ik schoot in de lach. "Nee het is gewoon Nederland. Volgend jaar zullen we er wel een keertje heengaan, dat is leuk. Oma heeft het ook gezwommen, heel veel zeehondjes daar." Haar ogen lichten op en ze stapte vrolijk verder op de rondgang.
Ik pakte de kleine Sil, die achter zijn zus aan wou, beet en hield hem tegen me aan. Met zijn kleine armpjes om mijn nek was ik in gedachten ver weg. Hoe zou de moeder zich voelen van de jongen die aangevaren werd in de watertaxi bij Terschelling, schoot het door mijn hoofd. Zou ze ronddolen en zoeken, wetende dat de golven hem meenemen ergens naar een plek?
Je kind daar ergens op zee wanen, mannen, vaders, geliefden. De tranen schieten me in mijn ogen als Sil een soort van zoen op mijn wang geeft. Zijn kleine handje schiet omhoog en heeft mijn parelketting te pakken. De boef. Ik zet hem neer en vang de streng met pareltjes op. Warm van alle treden klimmen, puffen we uit en laten alles op ons inwerken.
Het is een mooie ervaring en na een klautertocht weer naar beneden met Sil op mijn arm, vertel ik Floor het verhaal van Sil de Strandjutter. Ze pelt een mandarijn, maar stopt met eten als ik vertel dat de jutter Sil met paarden de redding op gang zette. Dat hij met een touw om het lichaam verder de golven inging. En een klein meisje redde, Lobke. Ze werd groot op Terschelling. Zij wel.
De parels, de kettingen die heel blijven, de anderen zijn een deel geworden van een groter geheel. De zee, de aarde sluit zich als een oester en schenkt ons de herinnering, het licht.
Jozien