Wat ik zeggen wou

Fijn gesprek


Deze week was ik op stap met een groep ‘nieuwe Texelaars’, statushouders van de chalets bij de Zandkoog. Een gemêleerd gezelschap van zo'n 15 mensen van all over the world. Met gepaste trots liet ik hen kennismaken met Den Burg. Artex, apotheek en bibliotheek, maar ook de historie van Den Burg kwam aan bod. Terwijl wij een woning passeerde stapte een oudere dame met rollator haar huis uit. Ze was wat overdonderd door het grote gezelschap dat daar zo vroeg over haar stoepje liep. Ik wenste haar goedemorgen en zij riep vol vuur: “welkom op Texel allemaal, het is toch verschrikkelijk om je familie en je hele leven achter je te moeten laten!"

Ik was overdonderd. Deze lieve meelevende dame sloeg de spijker op zijn kop. Het is inderdaad verschrikkelijk. Ondanks dat deze nieuwe Texelaars hun familie en geboortegrond hebben moeten achterlaten, doen zij zo hun best om zich thuis op Texel te voelen, de Nederlandse taal te leren en de (soms wat vreemde) gebruiken van ons Nederlanders en Texelaars te begrijpen.

De lieve dame vertelde nog dat zij ooit een Eritrese jonge dame in huis had genomen en dat het fantastisch leuk en gezellig was geweest. “Dat doe je gewoon voor je medemens.”  Nog nagenietend van zoveel begrip vervolgden wij onze weg. Via de Oudheidskamer en vol bewondering voor de vele mooi topgeveltjes die Den Burg rijk is, dronken we nog een kopje koffie en thee bij de Texelse Branding. Op weg naar de Warmoesstraat passeerden wij de lieve dame met rollator weer. We keken elkaar lachend aan, wat ‘n toeval.

Ze vroeg toen of ik geld nodig had om n kopje koffie met de groep te kunnen gaan drinken, anders zou zij hun ‘n kop koffie aanbieden, "dat is toch het minste wat je voor hen doen kan”! Maar waren inmiddels voorzien. Mij met een grote glimlach achterlatend vervolgde zij haar weg, net als wij, richting de Warmoesstraat. Wat heerlijk dat de meeste Texelaars zo gastvrij en ruimhartig zijn, een klein gebaar, een vriendelijk woord doet vaak meer dan je denkt. Maar deze dame was voor mij ‘next level'…

Rianne Malschaert