Wat ik zeggen wou
Schijt aan elkaar en stronteigenwijs
Stronteigenwijs
Het schoolplein van Durperhonk ligt prachtig in verbinding met het immense sportveld erachter -hoe gezegend zijn we als school!- en via een soort van plaatselijk platgekneterd paadje door de windsingel kun je dan ook nog net een mooi stukje bebost fietspad richting het Krimbos meepikken. Echt heel handig wanneer je te druk bent voor een groter rondje met het hondje, je moeilijk ter been bent of wanneer het hondenweer is. Dat er op het schoolplein soms een dikke drol te vinden is, is niet onbekend. Ik zie mevrouw de directrice nog achter een Durper meneer aanrennen om hem te vragen hier zijn hond niet meer uit te laten.
Maar wij Texelaars laten ons niet zo gauw iets door een ander vertellen; klinkt bekend? ‘Waar bemoei je je mee?’ of ‘Als het je niet anstaat ga je toch weer terug naar de overkant!’, zijn dingen die je hier hoort. En we laten ons zeker niet zeggen waar en hoe we onze honden wel en niet mogen uitlaten. ‘Als ik zin heb om mijn hond vandaag om halfnegen voor de BSO te laten schijten, dan doe ik dat’. Alleen deze houding kan de volgende foto verklaren. Ik noem deze houding niet alleen onverschillig en respectloos, maar ook vijandig. Had ik er iets van durven zeggen als ik de hond van de eigenaar van de poep (want dat is-ie) de daad had zien verrichten? De moed zakt me bij voorbaat in de schoenen. Want: wie wordt er het boost? Hullie. En wie druipt er af? Ikke. Resultaat? Nul. Nooit-es: je hebt verdomme gelijk. Nooit-es: ik loop moeilijk en weet gewoon niet hoe. Ruzie, meteen. Hoe je het ook zegt. Want, wij eilanders zijn vriendelijk, humoristisch, zeggen het ‘zoals het is’ maar wees het oneens met me en dan zijn we godvergeten koppig en stronteigenwijs.
Sandra Bakker