Anders bekeken...
Goud…
“Komen jullie kijken Ma?” “Heb je een startnummer dan Hendrik?”
"Ja natuurlijk", was zijn antwoord en ook die van mij op zijn eerste vraag. Een grandioos evenement dat na drie jaar weer doorgang kon hebben. We hadden het gemist. Dat half zomer, half herfstgevoel, de zondag waarvoor zoveel mensen getraind en geoefend hebben, natuurlijk komen we daar naar kijken.
Het is altijd geweldig om te zien hoe het lint van lopers zich door de velden de duinen en de straten krult, slingert en als maar langer wordt.
De boot behield zijn functie, de naam TESO-loop deed zijn naam nog eer aan. Ja, zij spuugde de vele auto’s dit keer niet uit, maar over de tong spoten de eerste lopers er als een haas vandoor. Haar buik waarin het krioelde van mensen waarin werd getrommeld door een paar duizend hardloopschoenen. Bijzonder. Het bleef maar doorgaan. Ik probeerde wat vast te leggen, had ogen tekort.
Wij stonden op het drielandenpunt, drie werelden kwamen daar bij elkaar. Drie afstanden met een grote verscheidenheid aan mensen.
Met allemaal een gezamenlijk doel, die finish, die streep in het hart van Den Burg op de Groeneplaats te behalen. De muziek te horen van klappende mensen, misschien wel jouw eigen mensen, maar ook de bevolking, de toeschouwers van heinde en ver. Met klapstoeltjes langs het parcours.
Een mooi gebeuren ook om te kijken. De inspanning van alle leeftijden, uit alle bevolkingsgroepen maakt het bijzonder. Mij trof de combinaties, ik zag Dirk Jan met Tom, ik zag Alexander met een bewoner van het Maartenshuis. Trainen, hardlopen en begeleiden van een bewoner met downsyndroom en dan samen dat doel, die medaille, behalen.
Grappig hoe een trots gevoel me overmande, die Schotse Alexander, kleinzoon van Arie en Annie, een jaar op Texel gewerkt, geholpen met het geluid bij ons in de Maartenskerk, en nu weer terug naar zijn roots en werkzaam op een veerboot aldaar. Hij loopt hier en maakt het waar. De komt ons tegemoet, voor de Gereformeerde kerk staat een dweilorkest, en iedereen is vrolijk.
Daar komt Hendrik aan met grote passen, mijn hart klopt, hoe trots ben je als moeder. Hij zat jarenlang op atletiek op het eiland, en woont in Oldenbroek met zijn gezin, werkt daar het snot voor de ogen en loopt dan hier, net als indertijd met de fakkel op de nieuwe baan.
Zijn dochter roept langs de kant, het feest der herkenning, en ik, ik kan alleen maar dankbaar zijn… Bedankt, alle lopers, organisatie, vrijwilligers, TESO, jullie waren goud op een gouden Boltje
Jozien