Geen verlangen naar heel groot podium
Geregeld merkt Anna Trap (32), zangeres, fotograaf en feminist, dat als ze met mensen praat over de dingen die ze doet, die graag zouden zien dat ze duidelijk één pad zou volgen, één droom hebben. Maar recht stroomt Anna’s leven niet. Ze meandert mee en laat zich inspireren door wat zich aandient.
Anna Trap gaat over haar carrière in gesprek met Cor van Heerwaarden.
Als super verlegen meisje, thuis in het geheim zingend, groeit ze op in Oosterend. Superjong, nog net geen 15, begint ze bij Theater-Restaurant Klif 12 in Den Hoorn tijdens een kerstvoorstelling. "Ik kreeg daar een schop onder mijn kont en kwam als het ware uit de kast als zangeres.” Na het kerstprogramma stroomt ze via het kinderprogramma door naar het avondprogramma. "Klif 12 was leuk omdat we met een groep waren. Een solonummer durfde ik niet, maar deed het toch en door de herhaling werd het vertrouwd. Je collega’s nemen je mee en je gaat steeds net wat meer overdreven spelen. Het was maar een paar jaar, maar voor mij was het – op die leeftijd – lang. Mijn ouders scheidden in die tijd en achteraf gezien betekende Klif 12 een fijne vastigheid voor mij, de routine, de vanzelfsprekendheid dat je er was, samen eten, samen spelen, samen nazitten.”
Daarnaast oefent ze met Anna’s Jazzband ook in Den Hoorn. "De broertjes De Boer hadden dat bedacht en vroegen mij als zangeres. Ik was meer in Den Hoorn dan in Oosterend.”
Ze heeft zangles, doet na de middelbare school auditie voor het conservatorium en vertrekt naar Utrecht voor de vooropleiding jazz en pop.
Anna's ultieme droom: kunst maken die maatschappelijke verandering teweegbrengt
Feministisch bewustzijn
Na het conservatorium verhuist Anna alleen, zonder haar Zweedse moeder en Hollandse vader, voor een tweejarige opleiding jazz en improvisatie naar Zweden. Als ze in contact komt met een groep politiek bewuste jongeren, gaat ze voor het eerst nadenken over maatschappelijke ongelijkheid. In haar opleiding wordt ze geconfronteerd met jongens die als vanzelfsprekend fysieke en creatieve ruimte innemen en ontdekt ze naar wie er wordt geluisterd en naar wie niet. "Ik werd ineens door vrienden uitgedaagd om het over ongelijkheden te hebben en werd zo geïnspireerd om hier meer over te weten te komen.”
Terug in Nederland gaat ze binnen Taal- en cultuurstudies de hoofdrichting Gender- en Postkoloniale studies volgen, onder meer over hoe ons koloniaal verleden doorwerkt in het nu. Daarna verdiept zich verder in Genderstudies door er een Master in te volgen. "Je bent nu afgestudeerd feminist”, moet gesprekspartner Cor van Heerwaarden lachen. "Ja, je leert kritisch nadenken over hoe gender, etniciteit, klasse, seksualiteit en leeftijd bijdragen aan de vorming van sociale identiteiten”, wijdt Anna uit. "Het opent je ogen voor al die ongelijkheden die je al eerder voelde maar waaraan je geen woorden kon geven. Momenten dat je pijn in je buik had bij ongemakkelijke voorvallen, zowel voor mannen als vrouwen. En herkenbaar, ‘Oh dat is het’ en ‘Oh dát is het’. Niet altijd vrolijk makend, maar wel bepalend voor hoe ik nu in het leven wil staan en met mensen wil omgaan én hoe ik dingen wil maken.”
Niet doen wat mensen verwachten
Fotografie is nieuw voor Anna. Ze exposeerde kortgeleden voor het eerst met documentairemaker en vriendin Elsa Groener, die haar heeft aangestoken met het analoge-fotografie-virus. Ze maakten analoge portretten van blote borsten van mensen met uiteenlopende soorten lichamen. "Het heersende schoonheidsideaal - wit, slank, jong - en de seksualisering van blote borsten maakt dat we een verstoord beeld krijgen van hoe lichamen er daadwerkelijk uit zien. Mijn ultieme droom is om kunst te maken die een bepaalde norm of ideaal bevraagt.”
Als je ergens goed in bent en je gaat het ook nog studeren, is er de verwachting dat je er nog beter in presteert en ermee verdergaat, ondervindt Anna. In plaats van een onbekommerde instelling in haar muziek te behouden, is haar hardnekkige gedachte: ‘Nu moet ik er ook goed in zijn’. Bij fotografie ontdekt ze dat niemand, ook zijzelf niet, deze verwachting heeft.
"Het aller heerlijkste is als je helemaal opgaat in iets, maken zonder enige verwachting van jezelf. Er valt zo veel te ontdekken in analoge fotografie, in de doka, prints maken.”
"Ik ben op het moment, aangezwengeld door corona, een beetje huiskamerzangeres. Ik heb het geluk dat mijn partner Erik Brouwer jazzpianist is. Zingen doe ik iedere dag. Mijn verlegenheid is nooit echt overgegaan. Ik hoef niet op een heel groot podium te gaan staan. Ik wil niet dat doen wat mensen van me verwachten. Ik wil alleen nog optreden met mijn eigen muziek en eigen liedjes.” "Dat is juist het mooie ervan”, reageert Cor. "Zoals je al doende bent geworden. Geen sterallures. Doen wat je wordt ingegeven en waar je van geniet en niet ‘Ik jaag een droom na’. Dat is zo boeiend.”
Anna is na jaren Zweedse taallessen geven voor brood op de plank aan een nieuwe baan begonnen bij Waag Futurelab, een Amsterdams onderzoekscentrum dat de rol van technologie in onze maatschappij onder de loep neemt. "Spannend om mijn genderstudie in een baan vorm te kunnen geven bij een organisatie die de neutraliteit van technologie bevraagy.”
"Mooi hoor. Het ligt toch allemaal in het verlengde van wie Anna is”, concludeert Cor. "Steeds een andere richting nemend en waarschijnlijk doe je overal inspiratie op. Al met al een rijk leven.”
Tekst en Foto: Heleen Vink