Woelmuis
Dukers
Wie weet er nou meer van wrakken? Hup, plons, en bergen maar! Vlug vlug, voordat alles op dat wrak nog een keer vergaat! Vol bewondering sta ik er bij en kijk ik er naar. Maar toch ben ik ook kritisch. Dat duken blijft hoe dan ook voor mij een duister, schimmig onderwatergebeuren. Zo ben ik eerlijk gezegd vooral benieuwd naar de tastbaarheden die op de schoorsteenmantels bij de heren dukers thuis staan. Enne, zitten alle knopen, die aan die beroemde jurk zaten toen die na eeuwen eindelijk weer eens werd opgehesen, er echt nog allemaal aan? Enne, die enige kappa (roerbak voor de suikerrietfabricage) ter wereld waar géén slavernijbloed aan kleeft, omdat het schip onderweg naar de plantage in Suriname volkomen terecht al bij Texel verging, een museaal topstuk van internationaal belang zou ik zeggen, die wil ik niet eventjes in Amsterdam maar permanent in Kaap Skil op Texel kunnen zien. Kan dat? Die eigengereide dukers willen naar eigen zeggen nadrukkelijk samenwerken, behalve kennelijk met de andere Texelse dukers. Ook hier sluiten theorie en praktijk niet op elkaar aan, constateer ik. Annet en heren, wie deze schoen verder ook maar past, dit kan gewoon beter!
Woelmuis