De kant langs
Omgekeerde wereld
De wereld staat tegewoordig op z’n kop. Te beginnen met onze driekleur. De vlag hangt al maanden ondersteboven, zelfs half stok. Je wordt er niet vrolijk van, zoals je dat tegenwoordig vaker hebt met nieuws. Gelukkig zijn er ook mensen die er een vrolijke draai aan geven. Zoals die Texelse die op de buurtbarbecue een geintje uithaalde met de prikkertjes op de blokjes kaas.
Fabrikanten van die cocktailprikketjes trekken zich niets aan van de stikstofcrisis. Op hun vlaggetjes staat het rood traditioneel boven en blauw onder. De Texelse speurde stad en land af naar vlaggetjes met de blauwe kleur boven. Nergens te vinden. Ze liet het er niet bij zitten en ging aan het knutselen.
Van de prikkertjes knipte ze de houtjes af en na enig knip- en plakwerk had een deel van de prikketjes omgekeerde vlaggetjes. Ze prikte ze op de kaasjes, in afwachting van de reactie van haar buren. Alleen al de voorpret. Er werd smakelijk om gelachen.
Een paar weken geleden deed ik verslag van de komst van het bezoek van VVD-Kamerlid Sophie Hermans, in het teken van de stikstofcrisis. Een serieuze aangelegenheid. “Minister-president” Han Lindeboom pleitte in een uitvoerig betoog voor een andere aanpak. Bij het aanpakken van zijn rapport glimlachte Sophie professioneel naar de camera, maar naderhand hoorde ik dat ze het meteen aan de kant had gelegd.
Zoals ook een groot deel van de landelijke pers Han negeert. Er was die dag wel een journalist van de NRC. Maar zij kwam niet voor het verhaal van de professor. Ze schreef een artikel over Hermans. Best een uitdaging, in uren dat ik er was nam de voorvrouw van de VVD namelijk niet één keer openlijk het woord. Zij liet anderen de kolen uit het vuur halen. Het betoog van Lindeboom veroorzaakte bij haar geen aardverschuiving. Of het moet die muurverschuiving een eindje verder zijn geweest. Want precies op dat moment gingen in het zaaltje appjes rond dat bij de Landbouwcentrale de muur was ingestort.
Ik vraag me af of Han wel zijn best heeft gedaan om alle media te bereiken. Heeft ie bijvoorbeeld wel de Duckstadkrant gebeld? Onderschat niet de impact van dit weekblad. Als kind spelde ik deze krant. De plaatselijke nieuwtjes, roddels over Goofy, een uitvinding van Willy Wortel, de avonturen van Kwik, Kwek en Kwak en de theekransjes van Oma Duck.
De krant stond tot 1987 onder de bezielende leiding van Donald Duck. Naar verluidt reageerde hij toen op een advertentie van Dagobert Duck, tevens eigenaar van de krant, die op zoek was naar een ijverige muntenpoetser en bankbiljettenvouwer. Handenvol werk, want het peil in zijn geldpakhuis stijgt snel. Om de Zware Jongens buiten de deur te houden betaalde hij uit eigen zak zelfs een zwembad in de gevangenis. “Ik heb liever dat ze plonzen in lauw water dan in mijn geld”, lees ik in de Duckstadkrant.
Over stikstof echter geen woord in de Duckstadkrant. Zelfs niet op de wetenschapspagina. Of het moet dit bericht zijn, dat uit onderzoek door de universiteit van Eimegen blijkt dat meningen geen feiten zijn. Een kritische burger reageerde daarop met: “Ik vind deze stelling totaal niet kloppen. Want ik had laatst een mening en het was gewoon echt zo!”
Gerard