Jachtopziener en beheerder kooi
Als jachtopziener voor Jachtclub Den Burg voelde Leo Daalder zich in zijn element. Hij voerde fazanten in het bos, bestreed schadelijk wild zoals konijnen, eksters en kraaien, organiseerde jachtdagen, zag er op toe dat er voldoende rust in het veld heerste en stropers uit het gebied bleven.
Het strikken zetten en met fretten en klemmen vangen van wild was hem zelf niet vreemd. Wanneer hij als kind in De Koog de jachtopziener voorbij zag rijden, met zijn geweer en geschoten wild, rende hij er achteraan. Later mocht hij mee als drijver en vond het prachtig om het wild op te jagen.
Hij ging aan het werk bij aannemer De Vries en van de Wiel, waar hij bij zandsuppleties met de bulldozer het opgespoten zand over het strand verspreidde. Twaalf uur op, twaalf uur af. Hij vond het een geweldige tijd en had op latere leeftijd graag nog eens op de bulldozer willen zitten.
Het werk had voor hem een aardige bijkomstigheid. Hij mocht mee te jagen met Van de Wiel, die de fretten waarmee Leo konijnen uit hun holen jaagde, goed kon gebruiken. Die samenwerking bracht hem op het idee zelf jachtopziener te worden.
Jachtopziener vond konijn de muziek van de jacht
Op jachtdagen die hij voor de jachtclub organiseerde, bepaalde hij in overleg met de jachtmeester hoeveel er op zo’n dag geschoten mocht worden. Doel was niet om zoveel mogelijk te schieten, het ging er om dat er in het veld een goede wildstand was. Van de overkant kwamen ze graag naar het eiland. Mede door de afwisseling werd het als een ideaal jachtgebied ervaren. Op jachtdagen lette hij ook scherp op het gedrag van bepaalde jagers. Zodra ze richtten op wild buiten schootsafstand, dan zei hij daar wat van: “Ze schieten toch niet terug.”
Hij was alert op stropers. Speciaal in de aanloop naar de opening van het jachtseizoen half oktober. Stropers die met de auto op pad gingen en met de lichtbak aan wild schoten en er weer vandoor gingen. Hij vatte ze wel in hun kraag. Meest spraakmakende vangst was huisarts Jan Bernhard Seegers, die hij in 1972 op heterdaad betrapte in de Dennen toen hij zonder jachtakte op konijnen schoot. De “stropende huisarts” moest zich voor de rechter verantwoorden.
Het was de tijd dat het in de duinen wemelde van de konijnen. In het “jachtvak” van Daalder werden er jaarlijks 3000 geschoten, op het hele eiland zelfs 15.000.
Lichtbakken deed Daalder ook zelf, maar niet voor zijn plezier. “Het heeft niets met jacht te maken, het gaat er om zoveel mogelijk konijnen naar de andere wereld te helpen om schade te beperken”, zei hij in een interview met deze krant. Hij vond het geen prettig karwei. Veel liever ging hij er overdag met zijn hond op uit. “Er is geen mooiere jacht te bedenken. Ze noemen het konijn niet voor niets “de muziek van de jacht”, doelde hij op de onverwachte bewegingen tijdens het vluchten.
Daalder was van 1993 tot 2017 beheerder van eendenkooi Korverskooi. Hij omschreef eendenkooien en de omgeving, waar niet mag worden gejaagd, als belangrijke rustgebieden voor het wild. “Dat zijn je spaarpotjes voor de terreinen waar we wél mogen jagen.” Bij zijn afscheid memoreerde Staatsbosbeheer: “Leo heeft vol overgave de eendenkooi in stand gehouden.” Trots was hij dat zijn kleinzoon Sander zijn kooikersdiploma haalde. De eendenkooi en zijn opa zitten in zijn hart.
Opgegroeid in De Koog droeg Leo voetbalclub SV De Koog een warm hart toe. Hij was één van de leden van het eerste uur, jarenlang doelman in het eerste. Hij “verknoeide” er zelfs zijn enkel een keer mee, toen die brak en niet goed genas. Hij bleef de club trouw, als bestuurslid, coach, elftalbegeleider en als supporter volgde hij vanaf de zijlijn de verrichtingen van zijn zoon en kleinkinderen.
Hij was een vaardig vertolker van het Tessels dialect dat hij van huis uit had meegekregen. Hij vermaakte er mensen mee tijdens zijn rondleidingen in de eendenkooi die hij lange tijd bleef geven. Ook had hij de lachers op zijn hand met zijn voordrachten op bijeenkomsten van “Echt op sien Tessels”, zoals over zijn belevenissen als jachtopziener en het pakken van een stroper.
Recht voor z’n raap, behulpzaam en vriendelijk. Maar wie niet oprecht of eerlijk was, was bij hem aan het verkeerde adres.
Leo Daalder overleed zondag 14 augustus. Hij werd 88 jaar.
Gerard Timmerman