"Stronderpep" en meer anekdotes
Een popfestival waarvan de formule in de basis al dertig jaar hetzelfde is. Wat kun je daar als verslaggever nog over schrijven? Een reporter (niet van deze krant) deed in 1994 een ultieme poging. "Texels Eigen Woodstock", zette hij boven het verslag. Een mooi compliment, maar misschien deed dat het festival nog tekort. Want Strenderpop laat zich met niets vergelijken.
Willem Witte, in 1991 aan de basis van het festival, knipte het stukje toch maar uit en plakte het bij het overzicht van Strenderpop 1994. Hij staat er ook zelf tussen, gitaar spelend in de muzieknis, naast toetsenist Frans Kaercher.
Café De Schutter
Willem vormt o.a. Rob Haak, na dertig edities nog steeds het hart van de organisatie. Thuis bij Willem en Ineke, voor de gelegenheid omgedoopt tot Café De Schutter, vergadert het bestuur van de Stichting Oosterender Pop (Stop), ook al 30 jaar. Belangrijke moment is het versturen van de uitnodiging aan bandjes. Muzikanten zitten er op te wachten, ook dit jaar was het programma snel gevuld. Four Stations reageerde eigenlijk te laat, maar kreeg toch een plekkie. Bij STOP zijn ze maar al te blij met zo'n jong bandje.
Het enige bandje met jongeren. Misschien een puntje van zorg voor de toekomst, want het legioen muzikanten vergrijst. In Café De Schutter is het gissen naar de oorzaak. Veel jongeren maken muziek, misschien wel meer dan ooit. Misschien is het spelen in een bandje een verouderd concept.
Binnen het bestuur is de verjonging er wel, in de personen van Willem Peter en Danny, van wie een foto rondgaat waarin hij op Strenderpop als jochie flesjes ophaalde voor statiegeld. Gebeurt nog steeds, en draagt er aan bij dat het terrein na afloop niet bezaaid is met van die plastic glaasjes, zoals je elders ziet.
Terug naar Café De Schutter, waar met de nodige buizen alvast een voorproefje wordt genomen op de bierconsumptie bij de muzieknis. Want op de dag zelf blijft de organisatie broodnuchter. Eén keer liep dat anders af. Dat was ook de enige keer dat Ineke zich ermee bemoeide en de organisatie streng toesprak. "Mannen, dit kunnen jullie níet maken!"
Stoppertjes
Willem houdt het archief bij. Het programma van die eerste keer in 1991 gaat rond: Delorian, Hewy en Lewy, Legendary Late Inbetweenies, Sas en Os, Fugazi, Never Ending en Black Caddillac vermeldt de line up. Meerdere bestuurders van STOP speelden toen al mee: Willem Witte en Biem Vlaming in Never Ending. Biem speelde ook in Fugazi. Hans List in Black Caddillac, waar ook Hans Vlaming in zat. Die speelde ook in Delorian. Ook Tom en Willem Peter speelden er. Biem Vlaming. Biem, Hans en Hans staan nog steeds op het podium, Willem Witte handelt al jaren in zeshoekige Stoppertjes, zaterdag het officiële betaalmiddel.
De organisatie speelde zelf eens het "Stoplied", op de wijze van "Stop, Stop Stop" van de Hollies. "In Oosterend daar staat een muzieknis, 't is een monument/Elk jaar bouwen we 'm feestje, dan speelt elke band. STOP, STOP, STOP, is de Stichting Oosterender Pop/Muzikanten van het eiland brengen hier de sfeer/Je kan het bijna niet geloven, het is steeds mooi weer, etc.
Muzieknis
In dertig jaar Strenderpop stonden er honderden bandjes in de muzieknis. Al dan niet gelegenheidsgroepjes, de meest bijzondere namen passeerden de revue: Sinners of Heaven, Super Groover, Geronimo's Caddillac, De Daltons, Skeuriezer, The Expensive Noise, Undercover, The Madman, Deluge en anderen.
En in al die jaren veel publiek, veel vaste bezoekers die het voor geen goud willen missen. Ook die Oosterender die eerder die dag elders op het eiland al stevig aan de borrel had gezeten. Hij belde een taxi. De chauffeur: "Waar wilt u naartoe?" Zijn passagier, met dubbele tong: "Naar Stronderpep." "Wat zegt u?" "Stronderpép!", herhaalde zijn passagier. Na enig prakkiseren wist de chauffeur wat hij bedoelde: "Ah, u wilt naar Strenderpop!"
Strenderpop, op zaterdag 20 augustus, begint om 12:45 uur en gaat door tot 20:45 uur.