Wat ik zeggen wou Burenruzie
Met enige verbazing heb ik kennis genomen van het stuk "Burenruzie kent maar geen einde”. Verbazing over hoe het in intermenselijk verkeer zo kan ontsporen, maar ook over de journalistieke vormgeving. Het artikel begint op de voorpagina, waarna verderop in de krant een derde pagina is gewijd aan de zaak zelf. Een ordinaire buurtruzie wordt daarmee volop in de schijnwerpers gezet. De buurtruzie krijgt meer ruimte bemeten dan bijvoorbeeld het nieuws over HavenVistijn. Met welk doel vraag ik me af. Een pleidooi voor het slachtoffer? Deze blijft anoniem evenals zijn opponent. Welke laatste zich onttrekt van weerwoord. Ondanks de aanwezige feiten bij de redactie blijft veel te raden over voor de lezer. Dan wordt het artikel nog opgesierd met een foto, die niets toevoegt aan de inhoud. Dit alles resulteert in een zwak stuk journalistiek. Anders gezegd, er wordt hiermee teveel ruimte besteed aan sensatiejournalistiek.
Robbert van den Bent, De Cocksdorp