Wat ik zeggen wou Rijk en geluk
Het was me de week wel met blokkades door boeren en visserij en een geheel nieuw kabinet. Een Texels kabinet wel te verstaan. In de Vrije Republiek Tessel. Niet iedereen was even gecharmeerd van de blokkade. Bij aanhoudende oostenwind in de winter zijn we ook wel eens een paar uur zonder veerverbinding, maar dat wordt anders ervaren. Visserij en agrarische sector hebben in elk geval duidelijk gemaakt dat het water hen tot de lippen staat. Een positief signaal, een negatief signaal? Oordeel zelf. Wat mij betreft een noodkreet die ons allemáál aangaat. Het stikstofprobleem gaat niet alleen bovengenoemde bedrijfstakken aan, het is ons aller probleem. Willen wij deze aarde bewoonbaar houden dat zullen we allemaal onze schouders eronder moeten zetten, samenwerken, constructief in gesprek blijven, elkaar blijven zien. Zoals de beschoten Friese Jouke en zijn ouders. Geweldig zoals zij reageerden op alles. Geen olie op het vuur, maar een poging tot begrip over en weer. Een voorbeeld dat oplossingen aandraagt in plaats van verwijdering. Ik werd er blij van.
Wat me ook blij maakte was het correcte optreden bij het uitroepen van onze Vrije Republiek. Geen afgeven op, geen gescheld, maar een constructief plan. Ik hoop van harte dat het nieuwe Tesselse kabinet, samengesteld uit alle lagen van de bevolking, ons allen hiermee een stem geeft, het niet bij vrijdag laat, maar werkelijk stappen helpt zetten om de problemen tot mogelijkheden te keren. Laten we allemaal meedoen! Yes, we can! Als we werkelijk willen! De noodzaak tot inleveren wordt ons bijna als crisis voorgehouden. Minder verre (vlieg)vakanties, de auto meer laten staan, zuinig zijn met energie en water, onze ecologische voetstap verkleinen, bewuster inkopen met aandacht voor degenen die het produceren, meer ruimte maken voor mensen die onderdak bij ons zoeken, etc. Wat een ellende toch?
Het is nog maar de vraag of wij bij "al dat inleveren" er werkelijk op achteruit gaan. Schrijnende gevallen daargelaten, maar leven wij in vergelijking met zoveel landen op de wereld, eigenlijk niet in onvoorstelbare luxe? In vrede, genoeg te eten, vrij om te gaan en te staan waar we willen, vrij om onze mening te geven. Alles waard om samen in stand te houden. Ik moet denken aan de uitspraak van Hans Goedkoop bij zijn 4-meilezing: Het is nu aan eigen moreel besef hoe wij met elkaar en de problemen omgaan.
Dit allemaal overwegend reed ik een rondje over ons eiland. Met de uitbundig geurende aardappelvelden in paars en wit. De bermen vol walstro, diverse soorten klaver. Ik zag de rotondes vol met ingezaaide wilde bloemen, evenals de tussenstrook van de zo verguisde Emmalaan. En ik voelde me rijk en gelukkig.
Corrie Timmer, Oost