@TXL
Antistress
In een maatschappij waarbij we van prikkel tot prikkel gaan en elke paar minuten een shot dopamine krijgen door onder andere de meldingen van je telefoon, zoekt men naar de ultieme ontspanning. We rennen en we rennen, we struikelen omdat we te hard rennen en gaan toch weer door. Dat vertragen kennen we niet, nee we willen immers door.
Alles uit je dag halen. Dagen moeten gelukkig zijn en voelen en optimaal genieten. We slepen maxi cosi's en tassen vol zooi naar kinderspeelparadijzen, dierentuinen, vakanties, pretparken. En dan zijn onze hersenen en lichaam (hoort bij elkaar natuurlijk) er weleens klaar mee. Waar je bij kleine kinderen heel duidelijk merkt wanneer ze overprikkeld zijn, gaan wij daar als volwassene dwars tegen in. Vooral tegen onszelf. We moeten vertragen en juist dat willen we niet.
Maar juist als je de tijd neemt, gewoon maar leeft, dan leef je. Word je nou oprecht gelukkig van al die hoogtepunten? Of geniet je pas echt van een warme bak koffie? Als je vertraagt krijgt je hoofd pas ruimte. Kun je echt gaan genieten en nieuwe dingen leren. Want ook dat vinden onze hersenen leuk. Dat hoofd wordt niet altijd blij van hele dag rosé op een idyllische plek, het hoofd wordt vooral blij van nieuwe informatie vergaren. Maar ren jezelf niet over de kop. Is vertraging soms toch nog ergens goed voor.
Emily Westdorp