Anders bekeken
“We pakken dit samen aan." Een quote die me opviel op de pagina van Christianne van der Wal - Zeggelink deze week. Ze heeft een soort van zusterschap gevormd met minister Demir van Vlaanderen. Mevrouw Van der Wal sprak alsof ze een facility lanceerde met een glimlach op haar lippen. Vele vaders, vele boeren en boerinnen kregen een déjà vu; we dachten dat in coronatijd het tij wat was gekeerd maar niets is minder waar. Mevrouw, die 4 jaar Facility management studeerde in Diemen en er na 1 jaar lesbevoegdheid bij kreeg, sprak de magische woorden: ”Nederland en Vlaanderen staan voor dezelfde opgave van natuur en stikstof, we pakken die samen aan."
Een kaartje dat kant noch wal raakte met het percentage van 70 procent wat erbij werd gelanceerd. Stikstofberekeningen van likmevestje. De luchtvaart, de economie en - wat dacht u van de ganzenpopulatie - waren voor het gemak vergeten. En de haalbaarheidsdatum was in een sprong van 2035 naar 2030 gegaan. Hoppa. Eerder stond mevrouw Schouten op een wagen op het Malieveld: ”Ik zal er alles aan doen…..” Mevrouw Schouten, de geweldige vrouw ook voor de visserij, maar niet heus.
Een paar jaar geleden zat ik in IJmuiden bij een belangrijke vergadering van de aanlandplicht; de puls-ontheffing werd oogluikend toegelaten, maar de aanlandplicht - het meenemen van jonge ondermaatse vis, de idiootste maatregel ooit bedacht - werd gebracht als zijnde onvermijdelijk. Mevrouw Sharon Dijksma deed het destijds voorkomen dat dit de weg was, eenzelfde soort van Facility. Ik probeerde me uit alle macht te verweren, haar de onzinnigheid te laten inzien, de praktische onhaalbaarheid papieren met cijfers over vissterfte, maar ze keek me zeer ergerlijk aan. Er was geen samen.
Een van de vissers achter mij sprak de voor mij legendarische woorden: "Wijfie je doet je best, maar je weet het nog niet. Ze hebben de strop opgehangen en ze vragen of we daar vrijwillig ons hoofd in willen doen." Ik was naïef en strijdvaardig en dacht wat een rare fatalistische opmerking. De haven is echter bijna leeg, de puls werd verboden en zeer velen liggen te wachten op sanering. De zee staat vol met een doorgeschoten manie aan windmolens.
Gisteren werd de coöperatie in Den Helder gesloten, de strop is bijna voltooid. De man kreeg gelijk. Moe gestreden en toch ten onder. Deze week werd er in Vlaanderen grote ophef gemaakt over een pop; mevrouw Demir die in de strop hing bij een boer. Nee dat kan niet, nee, verschrikkelijk. Oh oh wat erg. Maar met een glimlach gezusterlijk al die prachtige bedrijven, generatie op generatie opgebouwd, van de kaart willen vegen, dat mag wel? Er zal iets moeten veranderen, gezamenlijk, met alle factoren, zeer zeker, maar dit is niet de manier…
Jozien