Anders bekeken
De Toegift...
Ik loop op zolder te zoeken naar een monnikenpij. Op 'Wat je maar kwijt wilt' zocht een moeder een pij voor de schoolmusical. “Waar is de pij gebleven?", is de grote vraag. In een nog grotere kist zitten heel veel verkleedkleren. En ja hoor ik zie een bruine lange pij. Mooie herinneringen aan de laatste weken op de 'lagere school'. De basisschool werd getransformeerd, decors gemaakt en er werd gerepeteerd met de kinderen die eigenlijk al geen kind meer waren. Iets nieuws in Den Burg lonkte, de grote scholengemeenschap waar een middag van geproefd werd. Die musical was een toegift. Kinderen verkleed in hun rol kwamen soms op een bijzondere manier uit de verf. Het was ook een drukke tijd, de leraren liepen niet op hun tenen maar op Spitzen, op de toppen van hun kunnen, halsreikend uitkijkend naar de grote vakantie. Maar die toegift moest goed, dat was een afsluiter en een nieuw begin. Dat heugde iedereen nog jaren. Alles werd uit de kast gehaald.
Een nieuw begin, welkom stond er met zand geschreven op het grote beeldscherm in een huiskamer in Den Hoorn. Vier vriendinnen op klapstoeltjes tussen veel enthousiaste mensen keken halsreikend uit naar Broadway 2022. Mylou Francken sprak :”Dat dit kan!” En nam ons mee in haar mooie liedjes en muzikale wereld. Daar stond ze, niet op tv, maar gewoon binnen handbereik. In elke huis was alles uit de kast gehaald om het huis om te toveren tot mini-schouwburg. Proeven van cabaret en geweldige muziek. Waar een klein dorp goed in kan zijn! Als we van het ene naar het andere adres lopen, zien we allemaal bekenden. Het is een soort van reünie in een toonsoort grande majeur. De toegift was grandioos. Twee broers die bijna met hun hoofd het plafond raakten speelden als virtuozen op gitaar, viool, doedelzak en wat al niet meer. De kleine vrouw in het midden veroverde de 'zaal' in een minuut met haar gevatheid en gevoel. Sprongen van blijdschap maakte ze.
"We doen Kruistocht in Spijkerbroek”, sprak de moeder blij toen ik het tasje met de pij aangaf. ,”Mooi ,Thea Beckman”, reageerde ik enthousiast. Een prachtig boek en een film die kinderen brengt op een grote avonturentocht, ver terug in de tijd. Even ben ik zelf terug in de tijd van het meisje, 12 jaar oud, op schoolreis, op kamp geweest met Den Hoorn. Spannend, een circus ingestudeerd met elkaar en opgevoerd in de gymzaal van de Drijverschool. Van Wolveren en Veldhuys, ik zie ze zo staan. Dat was onze toegift; een leven nog voor ons. Toneel, muziek en zingen, zo belangrijk. Ik pak het krantje en boek een voorstelling van Mylou Frencken voor het najaar. Ik moet glimlachen om de titel:"Meisje”
Jozien