Mirre zelfbewust: "Ik wil een solocarrière”
Met vallen en opstaan en hard werken realiseerde Cor van Heerwaarden zijn droom met Klif 12, een eigen Theater-Restaurant in Den Hoorn. In deze serie gaat de cultuurveteraan in gesprek met anderen over hún cultuurdroom. In deze derde aflevering spreekt hij Mirre Valkenburg.
Een carrière als vertolkster van tango, fado en folkloristische Zuid-Amerikaanse liederen is de droom die Mirre Valkenburg sinds kort – en die meer en meer duidelijke vorm aanneemt – voor ogen heeft. Al tangoliederen zingend komt haar natuurlijke kracht naar boven. Een ding is zeker, op het podium is ze op haar plek, daar hoort ze thuis. Een verlegen en onzeker meisje is Mirre (1983) als ze opgroeit op Texel. Ze is dochter van de Texelse Nel Bruin, een talentvolle jazzzangeres, en de geboren Amsterdammer Rob Valkenburg, een creatieve en muzikale duizendpoot. Als 9-jarige heeft ze samen met vader haar eerste optreden tijdens een feestelijk programma ter ere van de intocht van Sinterklaas. Thuis valt haar mooie stem op. Ze gaat zanglessen volgen bij Claudia Rey. In 1999 maakt ze met haar zanglerares deel uit van de muzikale theatermanifestatie Doolland. Haar vader is de drijvende kracht achter dit spektakel op de tot de verbeelding sprekende locatie De Hoge Berg. Later zingt ze af en toe met haar moeder en het jazzkwartet Tjazzel mee als die optreden bij Strandpaviljoen Paal 12 waar ze zelf werkt. Thuis wordt veel jazz en Zuid-Amerikaanse muziek gedraaid.
"Maar wil ik nou verpleegster of danseres/zangeres worden?", vraagt ze zich af als ze na de middelbare school naar Amsterdam vertrekt. In de daaropvolgende jaren neemt haar droom, langzaam maar zeker, een steeds duidelijker vorm aan en maakt Mirre’s twijfel plaats voor zeker weten.
Een lange aanloop
Na het volgen van een drie maanden durende vooropleiding voor de vakopleiding musical en muziektheater aan de hoofdstedelijke Frank Sanders Akademie, krijgt de Texelse te horen er niet te passen. Een boodschap waar ze achteraf dankbaar voor is. Er volgen twee jaar waarin ze bij de jazz zanglerares Marian Doro van haar moeder lessen gaat volgen. "Zij liet me Braziliaanse muziek horen en zei dit liedje gaan we zingen.” In dit genre voelt Mirre zich direct thuis. Met vier liedjes op haar repertoire wordt ze toegelaten op het Rotterdams conservatorium en gedurende 4 jaar specialiseert ze zich op de afdeling wereldmuziek in verschillende Zuid-Amerikaanse stijlen. Een Argentijnse medestudent en goede vriend laat haar Argentijnse muziek en folklore horen. "Maar weer mijn moeder, die nam mij mee naar een tangoconcert en dat was thuiskomen. Zo krachtig en zo tegenovergesteld aan dat introverte verlegen meisje dat ik vroeger was.” Maar nu, juist bij de eerste muziekklanken verliest de jonge zangeres op een podium alle schroom en kan ze zich vrij uiten. Cor herkent en beaamt dat, "Dat talent wat in je genen zit, die drive en ook weer die droom. Je wilt je verhaal vertellen.”
De sluimerende kracht in haar laat zich door de tango meer en meer gelden. Met een bachelor op zak en dankzij een beurs van het VSB-fonds gaat ze een jaar naar Argentinië om zich daar in de tango onder te dompelen. Ze logeert in Buenos Aires bij de ouders van haar vriend de gitarist Álvaro Rovira Ruiz en krijgt les van Sandra Luna, Lidia Borda, Gabriel Menéndez (voormalig zanger Sexteto Canyengue) en pianist Matías Álvarez. Hier neemt zij met haar lief ook de CD ‘Paisaje’ op.
Muziek in dal
Terug in Nederland slaat de twijfel toe. ‘Vind ik na vijf jaar hard studeren muziek nog wel zo leuk? Is dit wel wat ik wil?’ "Ik viel in een gat en werd depressief.” Cor begrijpt haar dilemma. "Mooie studie, prachtige specialisatie, een goeie gozer en nu?”, vat hij samen.
Het eerste half jaar wil Mirre zelfs helemaal niet meer zingen en start een opleiding tot councelor. "Achteraf niet zo gek, want ik wilde zelf van alles verwerken. Ik klom eruit. We startten een gezin en hebben nu een dochter van 6 en een van 4. Na de geboorte van mijn tweede dochter verloor ik door een virus voor zo’n 6 maanden mijn stem helemaal.” Door het niet kunnen zingen en vervolgens door het tijdens corona niet mogen optreden groeide bij haar ontegenzeggelijk het besef, ‘Ik wil weer zingen’. Al met al is ze dan zomaar tien jaar verder.
Droom neemt vorm aan
Tijdens corona bedenken Mirre en Álvaro samen met dichter Rob Dijkstra een project van iedere vier weken een nieuw programma met steeds andere muzikanten. Nu, na corona, het leven zijn gewone loop weer heeft, loopt hun concertserie maar met iedere twee weken een andere muziekstijl – zoals uit Chili, Galicië, Cuba en Argentinië – met een repertoire van bestaande nummers, dit begeleidt door Rob met teksten en verder met wisselende muzikanten. "We onderzoeken stijlen waar we nieuwsgierig naar zijn en meer van willen weten. We gaan nu Kaapverdië doen. Weer heel anders en spannend.”
Mooie studie, prachtige specialisatie, een goeie gozer en nu?
Bewonderd vraagt Cor zich als voormalig theaterondernemer af hoe ze dit allemaal rond krijgen. "Het is een project wat we in een oude sodafabriek kunnen doen en waarvoor we van het Norma Fonds subsidie ontvangen”, legt Mirre uit. "We regelen ook diners in de sfeer van het concert. Dit duurt tot juli.” Een geweldige ervaring om dit alles te organiseren meent ze. "Maar eigenlijk willen Álvaro en ik heel graag huiskamerconcerten gaan organiseren. Hij op de 8-snarige gitaar en ik zang.” Cor haakt meteen enthousiast aan, "Mijn huiskamer staat voor je open.”
Maar inmiddels heeft Mirre ook een geheel eigen droom voor ogen. "Het is tijd om solo te gaan en om met orkesten op te treden.” "Je moet wel net de juiste snaar raken om zo'n positie te bemachtigen. Daar moet je keihard voor werken. Spannend”, reageert Cor. "Ik wil een solocarrière”, is Mirre zelfbewust.
Meer over Mirre, over Álvaro en Nuevos Tangos Viejos, hun speelagenda en haar eigen plannen? Bezoek de website www.nuevostangosviejos.nl.