Anders bekeken
Kwestie van geduld
De oranjerie in de tuin geeft plezier. Onder het glas, dat werkt als een vergrootglas, groeien leuke dingen. Ik heb op ons bootreisje vorig jaar zaad van stokrozen meegenomen uit Vollenhoven. Ze groeien al aardig in de potjes. De frambozenstek die ik pas kreeg, krijgt bloemetjes. Lathiris danst omhoog, dat belooft wat. Maar de grote kroppen sla zijn echt geweldig! Het konijn dat graag komt buurten kan er nu niet bij, zo eten we op Koningsdag sla uit eigen tuun.
En dat smaakt naar meer. Zelfs Suzan wil graag naar de kas, met de gieter in de rondte zwaaien, in de warmte. Dat is feest, daar ga je vanzelf bij zingen. Kent u het liedje van Rowwen Hèze, de Limburgse groep? Ze zijn geweldig. De combinatie van de streektaal, de accordeon en de geweldige Jack Poels. Daar ga je vanzelf bij springen, dansen en meezingen.
Limburgers kunnen wel een feestje bouwen. Woensdag hadden we een geweldige Koningsdag. Het is een kwestie van geduld. Twee jaar moesten we wachten op dat heerlijke Oranjefeest waarin kinderen geschminkt op versierde fietsen mogen stralen achter een fanfarecorps. Waarin we met elkaar het glas kunnen heffen op gezondheid, elkaar kunnen omarmen en zoenen. Hoe heerlijk is dat?
Een tompouce of ander gebakje bij de bejaarden bij de koffie en smakelijk kijken naar het Koningshuis in Maastricht. Wat dragen de dames? U kent het wel. Het geduld werd beloond. Bij de lintjesregen werd waardering uitgesproken over de inzet voor de medemens, die jaren aan een stuk werd geleverd. De mens mag dan even onder het vergrootglas, in het zonnetje gezet, het middelpunt zijn van de samenleving. Belangeloze inzet, vaak achter de schermen, krijgt dan de waarde die hij/zij verdient. Bloemen en die mooie speld: Lid in de Orde van Oranje Nassau.
Even wordt uiteengezet en opgenoemd. Even geproost, geklapt en gedanst. Een ander verhaal is het voor onze Willem, hij ligt voortdurend onder dat vergrootglas. Beatrix vond men stijf, over al haar goede huiswerk werd niet gerept. Willem Alexander, die met zijn vrouw een geweldig hartelijk en intelligent team vormt, werd al gauw van Prins Pils naar een beetje dom afgeserveerd.
Nee, het was niet handig om naar Griekenland af te reizen in coronatijd. Legio mensen namen een weekje naar de zon, maar hij bleef - zelfs na terugkomst en na het sorry zeggen - negatief in de peiling. Jammer. "Hoge bomen vangen veel wind”, placht mijn moeder te zeggen. Een ding dat zeker is. Maar blij zijn met wat je hebt, het vrije land, de (vrije) meningsuiting, die mag wel wat positiever. Of is dat een kwestie van geduld?
Jozien