"Nostalgisch over afscheid van school waar je kinderen zaten"
Pas de laatste dagen dringt het ineens tot mij door, de school is bijna weg. De Vrije School, waar mijn twee kinderen op hebben gezeten horen wij nog dagelijks. We wonen achter de school en ook al zijn mijn kinderen al bijna van de OSG de Hogeberg af, toch klinkt het nog zo vertrouwd in de pauzes. En niet alleen de Vrije school, veel andere basisscholen zullen komende meivakantie verhuizen naar de nieuwe Skool. Eigenlijk merkte ik dat ik wat nostalgisch werd van alle herinneringen die opborrelden. En toen ik mijn mijmeringen deelde met Kees (mijn man en wel échte Texelaar) drong het ineens ook bij hem door. "Oh wat gek zeg, dan is mijn school er straks ook niet meer en de school waar mijn kinderen heen gingen verdwijnt ook." Nieuw is leuk (nou ja in het geval van de Skool heb ik helaas nog weinig positiefs gehoord) en dingen veranderen nou eenmaal. Maar waarom hebben we zo weinig aandacht voor afscheid? Heeft het te maken met onze gehaaste samenleving? Is er gewoon geen "tijd" voor in onze hoofden en agenda's? Eerlijk gezegd vind ik dat wat schraal en armoedig. Is het niet fijn om even met aandacht voor wat was afscheid te nemen van een plek waar zoveel gebeurde? Van het oude gemeentehuis werd in stijl afscheid genomen, terwijl iedereen het daar over eens was dat dat lelijke gebouw echt weg moest. Heel veel nostalgie kleefde daar niet aan. Je school of die waar je kinderen opzaten, dat is een heel ander verhaal.
Ik denk aan al die gezellige voorjaarsmarkten op het schoolplein. De pinksterliederen en dansen met de linten. De afscheidsceremonies van groepen acht waarbij dat prachtige lied "Nu vaarwel leef vrij en blij, denk aan jou doe dat dan ook aan mij" werd gezongen. De lange tunnel van ouders wanneer de kleuters met voorop de koning en koningin zingend naar hun nieuwe deel van de school werden begeleid. Zo heerlijk vond ik dat van de vrije school, al die tradities, rituelen en aandacht voor de cycli van leven en natuur. Aandacht voor wat er toe doet..dat is wat ik mis!
Karmijn Lutke Schipholt-Kooij
Den Burg