Puber(t)aal
Stukje in de krant
“Mevrouw, u stond weer in de krant vrijdag!” is iets wat ik regelmatig hoor in de klas. Het is leuk om te merken dat leerlingen de krant ook lezen. Soms geef ik wel eens een voorproefje van een column op het bord. Ook laat ik wel eens een al gepubliceerde column aan de klas zien. “Hoe bedenkt u dat dan?” en “Wat moet ik doen dat u ook over mij schrijft?” zijn voorbeelden van reacties die ik dan krijg. Onlangs stond er in havo/vwo 3 een schrijfopdracht op het programma. “Krijgen we er een cijfer voor?” Nee, dat kregen ze niet. “Waarom zou ik die opdracht dan maken?” Intrinsieke motivatie is soms ver te zoeken bij de pubers. Geeft niks, komt ook allemaal wel weer goed. Ik beloofde de klassen dat ze de column niet ‘voor niets’ schreven. Dat is het in hun ogen namelijk wel, als er geen cijfer opgeplakt wordt.
Ik vertelde dat één van de columns mijn plekje in de krant mocht overnemen. Dat motiveerde wel! Hieronder leest u een recensie geschreven door Mirte Bakker en Floris Weber uit HV3. Zij vertellen in hun recensie over de spanningsopbouw en setting (tijd en ruimte) van het boek. Ook geven zij hun oordeel op basis van drie typen argumenten: realistisch, moreel en emotief. Veel leesplezier!
Wij hebben het boek 'Niemands meisje' gelezen van Lydia Rood. De spanningsopbouw naar het einde is begonnen met opbouwen sinds het begin van het boek. Hierdoor raakt het boek je aandacht niet kwijt, want er komen steeds vragen in je op. Zoals "wat is er gebeurd op Valentijnsdag?" "Waarom is Liesbeth opgenomen?" Wij vinden het een goed boek, omdat de inhoud je aan het denken zet. Het is een realistisch boek, want de gevoelens die Liesbeth ervaart zijn veel voorkomend. Het is een begrijpelijk boek, omdat er veel situaties zijn die je jezelf goed kan inbeelden. De manier hoe het boek geschreven is maakt het makkelijk om te lezen. Door de transcripties tussen de therapeut Judith en de patiënt Liesbeth. En dat geldt ook voor de gesprekken in de lotgenotengroep waar Liesbeth uiteindelijk ook heen gaat om met leeftijdgenoten over hun problemen te praten. De door Liesbeth geschreven notities laten je veel te weten komen over haar karakter. Het verhaal speelt zich in het heden af en de ruimte is niet bekend. Het hoofdpersonage Liesbeth is in het begin van het verhaal heel erg terughoudend dat ze geen hulp nodig heeft en dat alles goed gaat. Ze wil haar echte gevoelens ook niet delen met haar therapeut of met haar lotgenotengroep. En hoe verder je in het boek komt, hoe meer Liesbeth zich realiseert dat het niet zo goed ging als dat ze dacht, dat ze wel mensen had op wie ze kon leunen en dat ze niet alleen was. Ze doet zich ook stoer voor, zodat ze minder snel gekwetst kan worden door haar familie, vrienden en klasgenoten. Wij raden je het boek aan om te gaan lezen als je van een boek houdt met realistische gebeurtenissen. En voor als je van een ander soort boek houdt, want er wordt voornamelijk verteld vanuit transcripties tussen Judith en Liesbeth en tussen notities die Liesbeth zelf schrijft.
Met dank aan Mirte en Floris en ook de rest van de leerlingen voor hun mooie columns. Vergeet ook als volwassene niet om af en toe een jeugdboek te lezen; ze zijn prachtig.
Marlieke Daals,
Docente Nederlands OSG De Hogeberg