Anders bekeken
Opskuuve….
Er ligt een andere man naast me in bed, hij ligt lekker warm tegen me aan en is nog niet helemaal wakker. Schuifelende kleine voetjes en erg veel zin in een fles. Als hij die ziet wordt hij enthousiast, de handjes grijpen en zo klein als hij is weet hij feilloos de weg naar zijn mond. Op opa zijn plek. Opa is op zee, een weekje met collega Boersen mee.
De kleinzoon ligt naast me, moeder in het ziekenhuis geopereerd en nog herstellende. Zoonlief stond vroeger aan het grote bed: ”Opskuuve.” Het was zoiets als: ik wil ook ff lekker bij je liggen. Altijd succes... Nu is het een grote kerel die op een winterse dag met harde wind even naar de Razende Bol gaat te kiten met zijn maat.
Een paar weken terug kwam hij de keuken binnenlopen, 's zondags moest hij afscheid nemen van Toon zijn vriend vanaf de kleuterschool. “Ik vind het moeilijk ma, klote in dat oorlogsgebied." Ik vroeg aan hem of hij dat ook tegen hem had gezegd. “Ja, hoezo?” “Ja ,ik denk dat hij dapper is. Moedig om verzet te bieden tegen, ik ben eigenlijk wel trots op hem. Hier heeft hij al die jaren voor geoefend en aan gewerkt bij de marine. Ja, hij zal ook angst hebben, maar hij moet weten dat je hem steunt toch?” Het kan opschuiven in het leven, zekerheden die we dachten te hebben komen zomaar op losse schroeven te staan. En dat is moeilijk, zeker, maar ook goed als we met de veranderingen omgaan.
Gisteravond keek ik even naar Humberto Tan. Een fritesboer en een visboer hadden de handen in elkaar geslagen. Met hun verkoop- en bakwagens volgegooid met frites en vis, waren ze afgereisd naar de grens van Polen waar stromen mensen - ontheemd, koud en ontdaan van alles wat ze hadden opgebouwd - in rijen de wagens aandeden. Elke dag van de vroege ochtend tot de late avond stonden ze te bakken. Ze waren een klein lichtpuntje in het bestaan, in de zwartste bladzijden van dit volk. Een daad, een houding en een gebaar van levensbelang. Toon staat hopelijk zijn mannetje en komt hij heelhuids thuis bij zijn geliefde familie en vrienden. De generaties schuiven op en de wereld verandert.
Aan de kade in Oudeschild ligt een groot schip afgemeerd, geen leeg schip voor liggeld, nee, een opschuiving voor een schip vol met mensen die hun hele hebben en houden zijn kwijtgeraakt. Hun vertrouwde bed waar ze met geliefden of kinderen in lagen is weg. Hun huis, bezittingen, alles verwoest. Ik hoop dat het een lichtpunt geeft: warmte, voorjaar, een welkom en een nieuw begin...
Jozien