Hele ziel en zaligheid in kartbaan
George Dekker ging in zijn jonge jaren aan het werk bij de kartingbaan. Een leuk zomerbaantje, dacht hij. Dat pakte anders uit. In 1986 namen hij en echtgenote Bea het bedrijf over. Nu, na 46 jaar op de kartingbaan, draagt hij het stokje over aan Rob Vos.
“Na de LTS ben ik op mijn zestiende aan het werk gegaan. Bij Garage Reij, toen nog in de Waalderstraat. Ik werkte en deed de opleiding monteur. Veel boeren gingen maandag naar de markt en brachten hun auto dan naar de garage.
Daarna raakte ik in militaire dienst. Daar haalde ik mijn vrachtwagen- en mijn gewone rijbewijs. Ik deed ook een opleiding tot monteur en belandde in een kazerne in Harderwijk. Daar zat een garage met stafbatterij. We deden het onderhoud aan drietonners, ééntonners en Jeeps. Ook de Marechaussee zat er en een fanfare. Mijn rijbewijs kwam van pas als chauffeur tijdens een oefening in Duitsland.
Zomerbaantje
Op die oefening merkte ik dat ik buitenwerk leuk vond. Toen ik na anderhalf jaar uit dienst kwam, wilde ik niet meer de garage in. “Dan moet je bij de Wegenwacht of de Verkeerspolitie”, zei mijn vader. Dan had ik naar de overkant gemoeten. Toen zag ik een advertentie voor een baantje bij de kartingbaan. Ik dacht: leuk om de zomer door te komen. Het werk stond me wel aan. Je bent binnen, maar ook buiten. Toeristen waren we wel gewend, we woonden in De Koog en mijn ouders verhuurden.”
Historie kartingbaan
De kartingbaan werd geopend in 1965. De weg en circuit lagen er al, een voormalig boorplateau. Aangelegd door de NAM, er zou olie kunnen zitten. Verderop bij de Witte Engel had een andere oliemaatschappij dezelfde plannen. Ook daar zou een boortoren komen. Uiteindelijk hebben de maatschappijen een deal gesloten en viel de keus op de Witte Engel. Aan de Akenbuurt is nooit geboord, de vier boorputten zijn later met beton gevuld.
Skelterrace
Het idee voor de karting ontstond halverwege de jaren ’60 toen tijdens de viering van 550 jaar stadsrechten een skelterrace werd gehouden. Het vergde weinig kosten om het asfaltplateau geschikt te maken. De aankoop van tien skelters was wel een stevige investering. Maar gezien deze nieuwe vorm van recreatie zouden die snel worden terugverdiend, was het idee. De MAB-club kon worden uitgebreid met een skelterclub. Burgemeester Cees de Koning, die bij de opening een rondje reed, roemde het initiatief. Zo kreeg Texel als één van de eerste in Nederland een openlucht kartingbaan.
Recreatiepark
George: "Ik ben daar in 1976 begonnen. In die tijd was de Karting een NV met aandeelhouders. Ze wilden er een soort recreatiepark van maken. Het land had al de bestemming dagrecreatie. De boerderij waar nu Leonie van Schaik en David Tijssen zitten, hoorde er ook bij. Daar waren paarden in de kost. Ook daar hielp ik af en toe. De kantine werd verpacht. Geen succes, na een jaar werd er personeel in gezet. Arie Brans, die later directeur werd en andere aandeelhouders had uitgekocht, was handig met techniek en bouwde zelf karts, naar voorbeeld van de karts die eerder waren aangekocht. Hij vroeg mij op een gegeven moment of ik de karting wilde overnemen.” Zo werden George en echtgenote Bea, met wie hij zijn bruiloft op de karting had gevierd, in 1986 eigenaar.
De kartingbaan werd geopend in 1965. Het circuit was een voormalig boorplateau
Buffelen
George: “Het toerisme was in die tijd niet jaarrond. In de zomer was het buffelen geblazen. Maar je wist ook dat het aan het eind van die drukke periode weer rustig zou worden. Het werd steeds drukker, de eerste tien jaar hadden we alleen maar groei.” Bea: “We kregen veel gasten van de noodcamping, die aan de Westerweg zat. Ze namen de kortste weg, dwars over de landerijen liepen ze naar de kartingbaan.
Veel terugkerende gasten ook. Mensen beleefden er veel plezier aan. Je moet ook bedenken dat er in die tijd nog niet veel ander vertier was, zoals nu. We hebben meerdere evenementen gehad. Dan kwamen ze uit het hele land. Bijzonder was die met de minibikes. Zo’n volwassen gast van twee meter op van die kleine wieltjes. Dat gaf mooie plaatjes in de krant.”
Motorgroepen
Het was niet altijd rozengeur en maneschijn. Berucht waren de motorgroepen, met Pinksteren. “Die moesten natuurlijk ook naar de kartingbaan.” Bea vertelt dat het geen lieverdjes waren en de politie meerdere keren over de vloer is geweest om de boel te sussen. Een collega vertelde eens dat als hij hoorde dat de motorrijders van de boot kwamen, dat hij de karts vast in de schuur reed.
Karten is spectaculair, maar niet zonder risico. Het ging ook wel eens mis. George: “De karts gingen best hard, er vloog wel eens eentje uit de bocht. Dan ging er eentje door een hek of zo. Sommigen maakten het wel erg bont. Of ze wilden stoppen. Mijn baas had eens gezegd dat als ze niet naar binnen wilden komen, dan gooi je er gewoon zo’n band voor. Het zijn van die lage karretjes, dan staat hij gelijk met zijn wielen van de grond. We hadden toen nog niet zo’n afstandsbediening zoals nu. Dan zet je hem op slow en is de vaart er meteen uit. “Oh, de benzine is zeker op”, zei ik dan. Je hebt van die groepen die wel eens moeilijk doen.”
Bea, die tien jaar lang de kantine draaide en kaartjes verkocht: “Ik stond eens achter de bar, toen zo’n gast erg vervelend deed. De badmeesters kwamen hier ook geregeld. Eentje zag het en kwam naar voren. Of er problemen waren. Die kerel droop toen snel af.”
Testrit
George: “Zelf heb ik nooit geracet. Toen ik jong was had ik er eigenlijk het geld niet voor, en toen ik het geld wel had, had ik het te druk met het bedrijf. Ik deed wel het onderhoud van de karts. Dan moest ik ze wel even testen. Ik kan de baan wel met mijn ogen dicht rijden.” Meerdere Texelaars die elders successen haalden in hun karts, zoals Thijs van den Heuvel, Wouter Kuip, Roxy Barends, Mees Saal en Rick en Jordy Westerlaken, reden hun eerste rondjes op de Texelse kartingbaan.
Ups en downs
De exploitatie van het bedrijf kende in al die jaren de nodige ups en downs. George: “We moesten het in korte tijd verdienen. Opgaande jaren waarin we het steeds drukker kregen en ik mensen jaarrond in dienst nam. Na de komst van de indoor kartingbaan in De Koog vlakte de groei af. We hebben ons toen de vraag gesteld: wat kunnen we doen om meer te bieden? Er kwamen meer gezinnen met kinderen, daar zijn we ons meer op gaan toeleggen. Met een speeltuin en een mini-kartbaan. We hebben het parkeerterrein uitgebreid en de midgetgolfbaan naar een andere plek verhuisd.
Na bijna twintig jaar kregen we van de gemeente een brief. Het bestemmingsplan was gewijzigd, de speelvoorzieningen, midgetgolf en het parkeerterrein moesten daar verdwijnen. We hebben gelobbyd bij de raad, met name Nico Erwich heeft zich sterk voor ons gemaakt. Met als uitkomst dat de voorzieningen konden blijven.”
Crisis
“We hebben in al die jaren meerdere crisissen meegemaakt, die hun weerslag hadden. We wilden we de kantine uitbreiden met een bovenverdieping. Het was crisistijd, dus het raakte op de lange baan. Maar de bouwprijzen stegen elk jaar tien procent. In 2008 ben ik met mijn plan naar de bank gestapt. Met de begroting van vier jaar eerder, waarvan de prijzen inmiddels veertig procent waren gestegen. We hebben toen alleen casco gebouwd. Stukje bij beetje hebben we elk jaar wat gedaan. Wat aanvankelijk bedoeld was als uitbreiding voor de kantine, is in 2019 instructielokaal en kleedkamer geworden. Door corona hebben we voor de helmen een speciale ontsmettingskast gemaakt.”
Na 46 jaar kartingbaan draagt George, wiens gezondheid betere tijden heeft gekend, per 1 april het stokje over aan Rob Vos, die de exploitatie van de kartingbaan van George overneemt. "Ik heb er altijd met plezier gewerkt. Elk jaar probeerde ik wat te verbeteren. Mijn hele ziel en zaligheid zit er in.”
Gerard Timmerman
