Anders bekeken...
Gefährlich
"Was machen Sie?", riep de man vragend in rood skipak. Hij was skileraar van een groep die ik voorbij skiede naar een soort van afgrond. Een blauw met geel netwerk ter afscheiding en waarschuwing neergezet. Alle afzettingen zijn rood/ geel, maar deze kleuren zocht ik. Deze dagen waar we zo naar uitkeken in de sneeuw, na het coronatijdperk, voelt dubbel. Aan de ene kant is het genieten van zon, van elkaar en de mooie pistes. Aan de andere kant knaagt het. Niet zo heel ver weg is zoveel leed.
Zoveel ontwrichting van gezinnen. Mannen die stand moeten houden in een oneerlijke strijd. Vrouwen en kinderen ontheemd op de vlucht. Een uittocht, groter dan ooit tevoor. Gisteren staken we een kaars aan in de St. Jacobskerk in Winterberg. Buiten een veelzeggend beeld van een moeder met dochter. Het deed me veel, zoveel leed, zoveel verwoest in mensen levens zo wel als in de dorpen en steden zelf. Gefährlich, ja sicher. Uber die Grenze.
Over alle grenzen heen. Ten hemel schreiend. Heel dankbaar in een vrij land te wonen, maar de vraag rijst: zal wat wij inzetten genoeg zijn om het tij te keren? Ik hoop het, na het gladde ijs is er de afgrond. Zal onze democratie een afdoende vangnet zijn. We hopen en bidden het...
Jozien
