Afbeelding
Foto:

@txl

Loedermoeder

Ik hoop dat dit een herkenbare column is voor elke moeder die dit leest. Dat je zo jezelf 1x in de zoveel tijd een loedermoeder vindt. Dat je op een stoel zit te facebooken, terwijl het eigenlijk pedagogischer verantwoord is om een puzzel met ze te gaan doen, of een boek te lezen, in plaats van ze dus voor de televisie te zetten omdat je zelf op je mobiel wil zitten en thee wil drinken. Ik heb weleens ergens gelezen dat een ‘’luie’’ opvoeding heel goed voor kinderen schijnt te zijn, omdat ze dan leren zichzelf te vermaken. Daar hou ik me maar aan vast dan denk ik. Tegen schuldgevoel in, want je wilt allemaal die ouder zijn toch, die hun kind op een dag weet te vermaken met kinderspeelparadijzen, taarten bakken, 100 puzzels maken, samen kleuren, de speeltuin bezoeken met windkracht 7 en leren te fietsen met kromme rug en een dikke buik (oké, dat ben ik alleen dan). Ouders hebben deze verwachtingen de laatste jaren gecreëerd. Talloze onderzoeken kwamen naar buiten dat het goed is om educatieve dingen met je kinderen te doen. Dat ze volle aandacht nodig hebben. En daar willen we als ouder allemaal graag aan meedoen. En ja, ik lees elke avond voor, en ik ben ook wel van mening dat je als kind dan sneller letters leert lezen en woorden leert begrijpen. Maar ik zit ook echt wel vaak op mijn keukenstoel iets voor mezelf te doen. En dan denk ik soms als ze ’s avonds op bed liggen, oh, ik had weer echt volle aandacht vandaag (not). Niet dat ik denk dat mijn kinderen daar schade van ondervinden, hoor. Misschien zie ik juist wel resultaat. Ze weten zichzelf altijd uitstekend te vermaken, verzinnen samen spelletjes, gaan lekker kleuren of eten aan het einde van de middag de snoepjeszak leeg, maar dat laatste doe ik natuurlijk ook. En waar werd je zelf als kind nou gelukkig van? Tuurlijk wel een keer wat leuks doen met je ouders, maar ik heb zelf ook goede herinneringen aan zelf in de tuin scharrelen, in je eigen wereldje, met je eigen speelgoed. Zo vrij als een vogel, zo hoort denk ik je kindertijd te zijn.


Emily Westdorp