De kant langs
Verjonging
Ruiken jullie het ook? Het voorjaar zit in de lucht. Je merkt het aan alles. De sneeuwklokjes en de krokussen staan te bloeien, bomen schieten in de bloesem, ik hoor de bijen zoemen en zie in de tuin de eerste vlinders rondfladderen.
Ook de vogels hebben de lente in hun bol. Zondag tijdens de MTB-toertocht over het eiland zagen we een zwerm spreeuwen terugkeren, hoorden de leeuwerik zingen, zagen een fuut zwemmen, een scholekster zoeken naar een broedplaats en rammelende hazen renden achter elkaar aan door de polder. “Love is in de Luft", zoals een Texelaars Engels en Duits eens verhaspelde.
Ik hou mijn telefoon scherp in de gaten. Ik verwacht elk moment een telefoontje waarin Kees Dijker meldt dat hij het eerst kievitsei gevonden heeft. In 2020 op 12 maart, vorig jaar al op 8 maart, dus lang kan het niet meer duren.
De eerste lammetjes zijn geboren en springen al rond in het weiland en zoeken een plekje achter moeder de ooi of een tuinwal. Het toeristenseizoen is aangebroken. Ik zag er heel wat wandelen en fietsen. Nog in dikke jassen, alsof ze op wintersport waren. Een stelletje geniet in een oppertje van het zonnetje. Maar zodra je je neus om de hoek steekt, is het nog verrekte koud.
Hoe zit dat eigenlijk met dat voorjaar, is het nou begonnen of niet? De seizoenen lijken door elkaar te lopen. In mijn beleving begint de lente op 21 maart, als de zon boven de evenaar staat. Maar klimatologen houden het op 1 maart: de meteorologische lente. Dat heeft weer niets te maken met de zomertijd, die op 27 maart ingaat. Daar zouden we toch mee stoppen, of juist niet? Verwarrend allemaal.
De natuur trekt zich er niets van aan en gaat gewoon z’n gang. Het bereiken van de temperatuursom waarin Jan Koolhof het moment aankondigt dat de boeren het weiland in kunnen om kunstmest te strooien, zal zich snel aandienen. Jan schrijft zijn stukjes al een poosje niet meer, ik vraag me af wie de boer nu waarschuwt als het zover is.
De lente is als een wedergeboorte. Alles begint van voor af aan. Stel je voor dat wij dat zouden kunnen. Weet je wat, vorig jaar liep het allemaal niet zo lekker, dit jaar doen we het gewoon over. Helemaal opnieuw, alsof er niks gebeurd is.
Zo werkt dat niet, hoewel…. In de politiek misschien wel. Vier jaar en weer van voor af aan, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Nog een paar weken en dan mogen we weer naar de stembus. Om te bepalen aan wie we ons vertrouwen voor de komende vier jaar geven. Een nieuwe lente, met hooggespannen verwachtingen. Waarbij we hopen dat de vertegenwoordiger die we kiezen ons een warm gevoel bezorgt en niet in de kou laat staan.
De natuur heeft nóg een voordeel: die verjongt zich elk jaar. Daar kunnen wij als vergrijzend eiland nog een puntje aan zuigen. Ik las een onheilspellend artikel. Over acht jaar is de helft van de Texelaars ouder dan 65. Als Texel de situatie niet aanpakt, neemt het personeelstekort catastrofale vormen aan.
Ik moet denken aan een anekdote die ik laatst hoorde. Wandelend over een rustiek paadje in het bos, voelde een Texelaar zich wat bezwaard toen zij de intimiteit van een tegemoetkomend stel eilandgenoten verstoorde. Toen ze zich verontschuldigde, wuifde het echtpaar – rond de zestig - dat weg. ‘’Onze broedse tijd is al effe voorbij.”
Gerard